Δεν επαρκούσε να θυμούνται οι άνθρωποι.
Γιατί τα κτήνη τους αφάνιζαν.
Έπρεπε τα τέρατα να μην ξεχνούν.
Για να αντισταθούν στη βαρβαρότητα.
Η νοημοσύνη τους ήταν η προστασία της μνημοσύνης.
Και το καθένα, ήταν πύργος ελευθερίας
μέσα στο κάστρο της Ανθρωπότητας.
Μέσα τους ζούσαν οι ψυχές των αθώων
και πέθαιναν τα θύματα.
Διότι κρατούσαν τη μνήμη τους ζωντανή.
Η νεκρή μνήμη ήταν το θεμέλιο.
Η ζωντανή μνήμη ήταν ο πυρήνας.
Μαζί δημιουργούσαν πύργο ελευθερίας.
Μόνο έτσι αποτελούσαν τείχη προστασίας.
Και τα βιβλία που έγραφαν
με όλα τα στοιχεία που ενσωμάτωναν
ήταν τείχη πολιτισμού.
Κι ο πολιτισμός ήταν πολύτιμο έργο της Ανθρωπότητας.
Ταυτόχρονα, για τον ίδιο λόγο, στόχος της βαρβαρότητας.
Οι απαγορευμένοι προκαλούσαν τρόμο σε αυτή
κι ήθελε με κάθε τρόπο να τους εξοντώσει
για να αφανίσει στη συνέχεια τους αθώους.
Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν που τα ονόματά τους
είχαν συμβολισμό.
Ήταν από της αρχή ο ρόλος τους σ’ ένα μεγαλύτερο έργο.
Επίσης ήξεραν από την αρχή
ότι θα ήταν στόχοι βαρβαρότητας
δεν είχαν τίποτα να χάσουν
και συνέχιζαν ακάθεκτα τον αγώνα.
Γιατί θα ήταν με την Ανθρωπότητα ακόμα και μετά.