Πολλοί θεωρούσαν ότι έπρεπε ν’ αλλάξουν την εξωτερική τους εμφάνιση
για να τους δώσουν σημασία, αλλά εσωτερικά δεν είχαν τίποτα άλλο να προσφέρουν.
Η διαφορά δεν προερχόταν από την εμφάνιση.
Όσοι πίστευαν στους Άγιους το ήξεραν.
Όταν όμως ο αγώνας αφορούσε όλη την Ανθρωπότητα κι όχι μόνο έναν τόπο
έπρεπε να έχουν την ικανότητα να δουν τον κόσμο σφαιρικά.
Αυτή η διαδικασία ήταν διαφορετική στα μεγέθη της.
Και μόνο μια εσωτερική δύναμη μπορούσε να το κάνει.
Διότι ποιος μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του εκτός πλανήτη
για να δει τη Γη και την Ανθρωπότητα ως ένα;
Να είναι μόνος με την Ανθρωπότητα.
Υπήρχε μια εικόνα που βοηθούσε.
Unisphere.
Ήταν σαν να είχαν πάει ήδη.
Κι έβλεπαν τη δομή της σφαίρας που σήκωνε και κρατούσε τις ηπείρους.
Την εξέτασαν προβολικά.
Το βλέμμα τους διαπερνούσε τη δομή
για να δημιουργήσει μια πολλαπλότητα.
Εκεί ένιωθαν όλη την Ανθρωπότητα και κάθε κομμάτι της.
Έτσι ο εγκέφαλός τους ήταν ποτισμένος με το μετέωρο μέταλλο.
Η ζωή τους ήταν φτιαγμένη για να προστατεύουν τους άλλους
όπου και να ήταν πάνω στον πλανήτη
διότι πονούσαν για όλους τους ανθρώπους.
Έμοιαζαν με όλους αλλά κανένας δεν τους έμοιαζε.
Ποτέ δεν σταματούσαν την αποστολή τους
όποια και να ήταν η κατάστασή τους.
Σημασία είχε να σωθούν οι αθώοι.
Πλησίασε τόσο κοντά τη Γη που τον άγγιξε η ανθρωπιά τους.
Στην άκρη του κόσμου, η φύση τους φαινόταν καλύτερα.
Ήταν εκεί για τους άλλους και θα ήταν ξανά εκεί και πάλι για τους άλλους.
Μια ζωή. Τουλάχιστον. Μπορεί και άλλες.