Το αεροσκάφος συνέχιζε την πορεία του.
Ήταν πια στο πιο κοντινό σημείο της Γροιλανδίας.
Άλλος ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός που είχε ένα άλλο βλέμμα στον κόσμο.
Ήταν τόσο λευκό αυτό το πράσινο που αποτελούσε θαύμα από μόνο του.
Η ποικιλία των περιοχών του χώρου ήταν ελάχιστη
σε σχέση με το πλαίσιο της Χρονοστρατηγικής,
όμως ήταν ήδη εντυπωσιακή για κάποιον που αγαπούσε τον πλανήτη.
Το απίστευτο ήταν ότι αυτή η τεράστια μάζα λευκού
ήταν σχεδόν άγνωστη στις παγκόσμιες αναφορές.
Κι όμως η πραγματικότητά της ήταν αναμφισβήτητη.
Διότι ο καθένας εξέταζε μόνο τον τόπο του.
Λες κι ο τοπικισμός ήταν κράτος.
Στην ουσία η Γροιλανδία έμοιαζε με την ίδια την Ανθρωπότητα.
Ενώ ήταν τεράστια παρέμεινε σχεδόν άγνωστη στα άτομα.
Μόνο οι άνθρωποι ήξεραν πραγματικά για την ύπαρξή της.
Διότι τη ζούσαν εσωτερικά.
Ενώ τα άτομα πνιγμένα μέσα στις κοινωνίες τους
θεωρούσαν ότι όλος ο κόσμος
δεν ήταν παρά ο κόσμος τους.
Ενώ γι’ αυτόν ο κόσμος του ήταν ο κόσμος.
Έτσι και οι δικοί του ήταν παντού πάνω στη Γη
κι όχι μόνο σ’ ένα μέρος.
Διότι έβλεπε τις γέφυρες όταν οι περισσότεροι κοίταζαν μόνο τις όχθες.
Το χερσαίο νησί ήταν τόσο μεγάλο που το νόημά του
ήταν πολύπλοκο.
Κι όμως ήταν μόνο ένα ενδιάμεσο της αποστολής.
Πώς όμως να μην το παρομοιάσει με την έρημο.
Αφού ήταν μια λευκή έρημος όπου ζούσαν άνθρωποι.
Και αυτοί είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους
ακόμα κι αν ήταν τόσο διασκορπισμένοι μέσα στο χώρο.
Ήταν και αυτοί μέλη των Αυτόχθονων Λαών.
Γι’ αυτόν τον λόγο πρόσεξε και τα ονόματα.
Tasiusaq, Nanortalik , Qaqortoq και Narsaq.
Ήταν και αυτά στίγματα Ανθρωπότητας.