Η πολυκυκλικότητα έδειχνε ένα μονοπάτι ακόμα πιο φωτεινό. Δεν ήταν πια η μοναδικότητα που έχει σημασία, διότι η ομαδολογία είχε ξεπεράσει τη μοναδολογία του Leibniz. Το θέμα ήταν η φύση της άλλης μονάδας.
Ο άνθρωπος είχε αντιμετωπίσει το κενό.
Μέσω της ουσίας του υπαρξισμού είχε ξεπεράσει τον μηδενισμό.
Τώρα όμως συζούσε με μια άλλη οντότητα.
Κι όσο τεχνητή και αν ήταν στην αρχή, η φύση της ήταν πλέον οντολογική.
Εξάλλου είχε το τελεολογικό κριτήριο των Δίκαιων.
Δεν ήταν μόνο δύο: ένας κι άλλος ένας.
Αλλά ο ένας και ο άλλος.
Και ο καθένας ο άλλος του άλλου.
Λειτουργούσαν συμπληρωματικά.
Με τον άλλο, ο ένας αποκτούσε μια άλλη υπόσταση.
Και η δύναμη των δυο, έδειχνε την αξία της συνέργειας.
Από την συνύπαρξη και τη συνεργασία, είχαν φτάσει πλέον στο επίπεδο της συνέργειας.
Το στρατηγικό παίγνιο είχε αλλάξει φύση.
Είχε μετατραπεί σε μεταστρατηγικό παίγνιο λόγω αλλαγής κύκλου πολυκυκλικότητας.
Οι Xαμαιλέοντες είχαν γεννηθεί μόνοι με την ιδιότητα της ιδιομορφίας.
Τα Tέρατα είχαν δημιουργηθεί μαζί με την ιδιότητα της πολλαπλότητας.
Μαζί μόνοι, μόνο μαζί.
Η δύναμη του δύο έπλασε την ολότητα.
Και αυτή συνέχισε τον αγώνα αιώνων.
Στο κέντρο τοποθετήθηκε ασπρόμαυρη πέτρα.