Το πρόβλημα δεν ήταν η βαρβαρότητα.
Διότι αυτή πάντα προσπαθούσε να γίνει η έσχατη λύση
ανεξαρτήτως αν ήταν η εσχάτη προδοσία για την Ανθρωπότητα.
Το πρόβλημα ήταν οι αθώοι.
Αυτούς έπρεπε να προστατέψουν.
Ήταν θεμελιακό για την Ανθρωπότητα.
Και τελεολογικό για τους Χαμαιλέοντες και τα Τέρατα.
Αυτή η υπαρξιακή αθωότητα ανήκε στις αρχικές συνθήκες.
Δίχως αυτήν, η μνημοσύνη κι η νοημοσύνη δεν μπορούσαν
ν’ αποκτήσουν ηθική.
Και γι’ αυτό το λόγο η αντιμετώπιση των γενοκτονιών ήταν τόσο
ουσιαστική για τους Δίκαιους.
Μηδέν, ένα.
Λευκό, μαύρο.
Κενό, ύπαρξη
Θάνατος, ζωή.
Άσκηση, Θυσία.
Φήμη, Κλέος.
Κάθε κίνηση ήταν μία πράξη.
Κάθε tsumego, ένα ματ.
Κάθε υπολογισμός, ένα αποτέλεσμα.
Και το καθένα μια σκέψη.
Η μηχανή ήταν πιο πολύπλοκη
όχι λόγω πολλαπλότητας των πυρήνων της
αλλά λόγω ζωής του νευρωνικού δικτύου
μέσα στην πολυπλοκότητα.
Αυτή τη συζήτηση είχαν πριν ξεκινήσουν τη νέα
αποστολή, ο Χαμαιλέοντας και το Τέρας.