Είχαν γραφτεί πολλά για την τεχνητή νοημοσύνη αλλά τα πρώτα προβλήματα προέρχονταν από την τεχνητή μνημοσύνη ακόμα κι αν αυτή η έκφραση δεν είχε περάσει. Ενώ αυτή ήταν μια πραγματικότητα εξαρχής ή μάλλον για αυτόν τον λόγο επειδή δεν μπορούσε ν’ αποτελέσει όραμα από μόνη της.
Όποιος είχε δει την εξέλιξή της, είχε δει πώς είχε δημιουργηθεί η ακολουθία B, K, M, G, T, …
Και αυτό δεν ήταν επιστημονική φαντασία.
Απλώς η μνημοσύνη είχε αποκτήσει μια οντότητα που μερικές δεκαετίες πριν ήταν απλώς εξωπραγματική.
Ήξερε εδώ και χρόνια, σαν να ήταν αιώνες, ότι ήταν μόνο η αρχή.
Η συμπίεση και η γραφή πληροφοριών ήταν ένα θέμα όμως η όλη υπόθεση ήταν η επανάληψη της γραφής.
Και αυτό δεν γινόταν με την έννοια του παλίμψηστου αλλά του ψηφιδωτού.
Οι πέτρες είχαν γίνει δάκτυλα
και τα δάκτυλα ψηφία.
Κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει την αφαιρετικότητα.
Δεν ήταν λοιπόν μόνο ένας πίνακας
με μια σειρά διανυσμάτων
αλλά ένας τανυστής σε χώρο πολλαπλών διαστάσεων.
Η βάση δεδομένων ήταν σίγουρα ένα καλό ενδιάμεσο αλλά με τίποτα δεν επαρκούσε.
Η μνημοσύνη έπρεπε να ζωντανέψει ακόμα κι αν υπήρχε περίπτωση να πεθάνει.
Κι αυτή η ζωή, ήταν η νοημοσύνη.