Τα νοητικά μοντέλα ήταν πιο δύσκολα από τα τεχνικά.
Είχαν το δομικό πρόβλημα της θεωρίας.
Το είχε πει με εύστοχο τρόπο ο Einstein.
Δεν υπάρχει πείραμα που οδηγεί στη θεωρία.
Και αυτό παρέμενε προβληματικό και για τα νοητικά μοντέλα.
Αυτό ήταν το θεμελιακό πρόβλημα της νοοστρατηγικής.
Κι όμως η ακολουθία του Hofstadter έδειχνε, με τρόπο απολύτως ξεκάθαρο, ότι το παλιό παρελθόν μπορούσε άνετα να επηρεάσει το προσεχές μέλλον ενώ πριν όλοι νόμιζαν ότι αυτό ήταν αποκλειστικότητα του προσφάτου παρελθόντος.
Αυτό το νοητικό σχήμα λειτουργούσε και για τον εγκέφαλο.
Τα είχε γράψει μάλιστα για να μείνει ένα ίχνος για το μέλλον όταν πια κανείς δεν θα θυμόταν την ουσία.
Και από τότε υπήρχε στο έργο ως αριθμός.
Η ακολουθία είχε δημιουργήσει τη σειρά για να γίνει αριθμός κωδικοποίησης όταν ένας άλλος αριθμός ακόμα πιο σημαντικός λόγω διαχρονικότητας έγινε σύμβολο για σπάνιους ανθρώπους που έβλεπαν τα πρώτα στοιχεία της δομής της Ανθρωπότητας.
Η δομή εμφανίζεται ως απόσπασμα της υπερδομής.
Ένας νευρώνας δεν ήταν τίποτε δίχως εγκέφαλο.
Κανένας άνθρωπος δεν ήταν τίποτα χωρίς την Ανθρωπότητα.
Το νοητικό σχήμα του Hofstadter έδινε βάση στην έννοια του βάθους στα νευρωνικά δίκτυα.
Το αίνιγμα του Minsky είχε λύση εκτός πλαισίου.