Συχνά θεωρούμε ότι το φυσιολογικό είναι η ειρήνη και ότι ο πόλεμος είναι μια εξαίρεση. Βέβαια στην ιστορία της Ανθρωπότητας βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο. Απλώς ακόμα και αυτή η αναλογία είναι επικίνδυνη όπως θα δούμε στη συνέχεια. Αν ο πόλεμος μοιάζει με την πλημμύρα και η ειρήνη με την απουσία της είμαστε στο αρχικό φυσιολογικό πλαίσιο. Σε αυτό το μοντέλο βλέπουμε ότι η στατιστική της εμφάνισης δεν επαρκεί για να χαρακτηρίσει το όλο πεδίο δράσης. Διότι ακόμα κι αν είναι πιο σπάνια η πλημμύρα, οι επιπτώσεις της είναι τόσο σημαντικές που αλλάζει όλο το πεδίο μάχης. Στην πραγματικότητα, η εμφάνιση πρέπει να ερμηνευτεί με την έννοια της ιδιομορφίας κι αν αυτή είναι ικανή μαθηματικά να μετατραπεί σε ανωμαλία. Με άλλα λόγια αν θα περάσει από το τοπικό επίπεδο στο ολικό επίπεδο. Πρέπει λοιπόν η επιλογή της περιοχής να γίνει σε συνδυασμό με τα δύο στοιχεία. Μια άλλη αναλογία έχει ως επίπτωση την επιλογή των Μετέωρων. Διότι ενώ οι επιθέσεις ήταν σπάνιες το γεγονός ότι ήταν θανατηφόρες, το ύψος και η δυσκολία έγινε κριτήριο αφού το γεγονός είχε μια ουρά κι αποτελούσε ανωμαλία για το χωροχρόνο. Με αυτήν την έννοια οι ασκήσεις θανάτου ζωής είναι πιο πολύτιμες για τα πολεμικά παίγνια από αυτές όπου μετρούν οι εξεταστές μόνο την γενική απόδοση.