Όταν μια χώρα βασίζει όλη την εξωτερική της πολιτική πάνω σε μια ανύπαρκτη σχέση μ’ ένα ξένο καθεστώς που κάθε τόσο και λιγάκι προσπάθησε να την αφανίσει, δεν κάνει μόνο ένα στρατηγικό λάθος, αλλά επί της ουσίας δεν έχει υψηλή στρατηγική. Μια χώρα πρέπει να αναπτύξει διεθνείς σχέσεις με όλες τις χώρες που συνορεύουν μαζί της λόγω γεωστρατηγικής. Πρέπει να κάνει το ανάλογο λόγω τοποστρατηγικής με όλες αυτές που έχει σχέσεις ανεξαρτήτως των αποστάσεων. Και στη συνέχεια να επιλέξει με ποιες απ’ αυτές θέλει να έχει διαχρονικές σχέσεις που θα λειτουργήσουν ως δεσμοί λόγω χρονοστρατηγικής. Αλλιώς θα παραμείνει εγκλωβισμένη σ’ ένα πλαίσιο όπου η άλλη χώρα έχει το πάνω χέρι στις πρωτοβουλίες λόγω του παρελθόντος, ενώ στην πραγματικότητα η άλλη χώρα ασχολείται με τα δικά της προβλήματα που θεωρεί πιο σοβαρά και πιο κρίσιμα για την πορεία της. Αυτό το σχήμα είναι κλασικό με τις χώρες που έχουν μια αντιπαράθεση μεταξύ θύματος και θύτη. Διότι το θύμα συνεχώς μιλά σε σχέση με τον θύτη, λες και δεν υπάρχει καμιά άλλη επιλογή. Μετά από το σοκ της γενοκτονίας είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που μπορούν να σκεφτούν, ανεξάρτητα από τον θύτη, το μέλλον της πατρίδας τους. Όμως αυτοί υπάρχουν και είναι μάλιστα πάνω σε αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους που βασίζεται η υψηλή στρατηγική της ανακατάληψης εδαφών, ενώ αυτή φαίνεται αρχικά αδιανόητη. Διότι βλέπουν ότι είναι εφικτή σε βάθος χρόνου και χτίζουν τα θεμέλια τους μέσω των διεθνών σχέσεων και της υψηλής στρατηγικής.