Η κυπριακή ΑΟΖ είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός το οποίο άλλαξε τα δεδομένα σε εθνικό επίπεδο και τώρα μέσω των υδρογονανθράκων ετοιμαζόμαστε να την αξιοποιήσουμε μέσω των συμφωνιών και συμβάσεων. Το πρόβλημα είναι απλό και ενώ είμαστε σε αυτή τη φάση, ακούμε διάφορους να μας εξηγούν ότι πρέπει να βρούμε μια λύση βιαστικά, γιατί είναι η τελευταία ευκαιρία και μάλιστα χωρίς να εμπλέκεται το θέμα της ΑΟΖ. Επειδή αυτά τα στοιχεία μας θυμίζουν το 2004, αφού και τότε λίγο πριν ενταχθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση έπρεπε να συμφωνήσουμε βιαστικά χωρίς να αξιοποιήσουμε το γεγονός της ένταξης και τότε μας έλεγαν ότι είναι η τελευταία μας ευκαιρία, αλλιώς η κινδυνολογία έλεγε ότι δεν θα υπάρχουμε πια, καταλαβαίνουμε ότι ακολουθείται το ίδιο νοητικό σχήμα προπαγάνδας. Τότε ήταν με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα με την ΑΟΖ. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για πρωτοβουλίες της Κύπρου, που δεν ακολούθησε απλώς τις εξελίξεις του Κυπριακού για να πάρει κάποια θέση, συνήθως με καθυστέρηση, αλλά επιχείρησε και τα κατάφερε να προσεγγίσει πιο αποτελεσματικά το θέμα της επίλυσης του Κυπριακού με έμμεσο τρόπο και δίχως τη χρήση του απλοϊκού πλαισίου του κοινοτικού. Έτσι ξαφνικά, όταν υπάρχουν αυτές οι επιτυχίες κι είμαστε σε φάση υλοποίησης, λίγο πριν θέλουν να μας πείσουν ότι πρέπει να βιαστούμε και να μην τις αξιοποιήσουμε. Τότε, το 2004, λύση χωρίς Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν λύση, αλλά συμβιβασμός. Και το ξεπεράσαμε τελικά και μάλιστα αποτελεσματικά. Τώρα, το 2016, λύση χωρίς ΑΟΖ δεν είναι λύση, αλλά συμβιβασμός. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, γιατί τα βιαστικά βήματα σκοντάφτουν. Η ΑΟΖ δεν έχει προσφέρει ακόμη τις υπηρεσίες της, γιατί τώρα μπαίνουμε σε φάση αξιοποίησης των υδρογονανθράκων και μόνο μέσω αυτής θα επιλύσουμε το Κυπριακό.