Η ώρα της ανάγκης δεν είναι απαραίτητα της μάχης, αλλά είναι ήδη μια μορφή προετοιμασίας για τους μαχητές, δηλαδή γι’ αυτούς που ξεπέρασαν ένα όριο που οι άλλοι θεωρούσαν ως ένα απροσπέλαστο εμπόδιο, διότι ήταν ανίκανοι να κάνουν την υπέρβαση. Αυτό είναι κι ένας τρόπος να δεις την αληθινή αξία των ανθρώπων. Διότι πολλά άτομα λένε πάρα πολλά, αλλά όταν υπάρχει ανάγκη, εξαφανίζονται γιατί έχουν δουλειές, οι οποίες είναι απλώς η καθημερινότητα της συνήθειας. Δεν ξέρουν τι σημαίνει αγάπη του ψωμιού της φωτιάς και της βροχής, γιατί δεν έχουν δει ποτέ το θέαμα των εκτελεσμένων μηνών της κοινωνίας της αδιαφορίας. Και μετά τα αποτελέσματα θέλουν να είναι μαζί μας, για να μπορούν να το πουν στους δικούς τους που βέβαια δεν είναι οι δικοί μας, αφού δεν έκαναν ποτέ τίποτα. Δεν έχουν ιδέα για την έννοια της διδασκαλίας και προσποιούνται, μόνο που τους ξεμπροστιάζει η πραγματικότητα όταν καταρρέουν μπροστά στα προβλήματα, γιατί δεν έχουν τα κότσια να αυτοαξιολογηθούν. Έτσι μένουν στο σπίτι τους για να δουν τους άλλους από τα μέσα να παράγουν το έργο. Διότι μπορούν να είναι, επί της ουσίας μόνο οπαδοί και τίποτα άλλο. Γι’ αυτό το λόγο υπάρχει μια μεγάλη διαφορά που κάνει τη διαφορά. Δεν αρκεί να είσαι παρών σε μια διδασκαλία για να γίνεις μαθητής. Κι αν είσαι μόνο παρών σε μια μάχη, δεν σημαίνει ότι είσαι μαχητής. Γι’ αυτό την ώρα της ανάγκης είναι καλό να τα σκεφτούμε γιατί τα δεδομένα αλλάζουν και πρέπει να προσαρμοστούμε με υπερβάσεις και μόνο.