Μαθαίνοντας όλο και περισσότερα για το παρελθόν προετοιμάζουμε καλύτερα το μέλλον. Αυτό το νοητικό σχήμα ισχύει για τις διαπραγματεύσεις, αλλά και για το μεγάλο διαγωνισμό υδρογονανθράκων. Όταν ανακαλύπτουμε ότι υπήρχαν στοιχεία αρνητικά εξ αρχής και στα δύο πλαίσια, μπορούμε εύλογα ν’ αναρωτηθούμε πώς φτάσαμε τουλάχιστον σε αυτό το σημείο και να μην είχαμε ήδη μία οριστική ρήξη και ακύρωση επί της ουσίας του διαγωνισμού. Διότι τώρα αυτό που βλέπουμε είναι ότι έχουμε θετικές εξελίξεις σε μόνο μερικές μέρες και μπορούμε να προχωρήσουμε δυναμικά τον διαγωνισμό. Τι έχει αλλάξει από τους άλλους; Απολύτως τίποτα. Τι έχει αλλάξει τότε; Τα πάντα. Ουσιαστικά είχαμε έντεχνα και τεχνητά προβλήματα που δεν αντιπροσώπευαν μια πραγματική ή θεσμική δυσκολία, αλλά μια καθαρά μεθοδολογία. Έτσι αυτό που θεωρούσαμε πραγματικές δυσκολίες, παρουσιάζονται τώρα με τρόπο ριζικά διαφορετικό και μάλιστα αισιόδοξο. Αυτό σημαίνει ότι η επιλογή των προσώπων είναι μία ισχυρή παράμετρος ακόμα κι αν το πλαίσιο διαπραγμάτευσης ή διαγωνισμού είναι ακριβώς ο ίδιος. Έτσι μπορούμε να δούμε το μέλλον με διαφορετικό τρόπο, αφού πλέον έχουμε ανοίγματα για να αναπτύξουμε τα επιχειρήματά μας, ενώ πριν αυτή η διαδικασία φαινόταν απαγορευμένη. Και τώρα ξέρουμε ότι φαινόταν μόνο και τίποτα άλλο. Πρέπει λοιπόν να προχωρήσουμε δυναμικά πλέον και στα δύο μέτωπα, για να πετύχουμε στόχους που θεωρούσαμε αδιανόητους πριν. Οι διαπραγματεύσεις μπορούν να μας επιτρέψουν να αποφύγουμε άλλη μια γέφυρα και να στηρίξουμε έμπρακτα την αξιοπιστία μας. Και ο διαγωνισμός μετά από τόσα δεινά που πέρασε να μας οδηγήσει σε ένα συμβόλαιο παραδειγματικό.