Όταν η γλώσσα σου υπάρχει εδώ και αιώνες κι όταν έχεις προσφέρει στην Ανθρωπότητα την έννοια της δημοκρατίας, μπορείς να διεκδικήσεις την ιδιότητα ενός διαχρονικού λαού, που σέβεται όλος ο πλανήτης για το έργο που έχει παράγει ανά τους αιώνες. Και πολιτιστικά και νομικά θαυμάζουν το ελληνικό πνεύμα για τα κατορθώματά του, που έχει κάνει μάλιστα, πάντα σε αντίξοες συνθήκες λόγω ισχυρών εχθρών. Για να πετύχεις αυτήν την αποδοχή πρέπει να έχεις ονόματα, όπως είναι ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Αρχιμήδης, ο Μέγας Αλέξανδρος. Έτσι το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής. Όταν επιλέγεις το κείμενο ενός δημοψηφίσματος, γιατί δεν το γράφεις όλο στη γλώσσα μας; Για να αποδείξεις τις μεταφραστικές σου ικανότητες; Για να φανεί ότι δεν είναι δικό σου; Κανείς δεν μας επέβαλε το δημοψήφισμα κι αποτελεί δική μας δημοκρατική επιλογή. Δεν έχει καν σημασία το θέμα του κειμένου. Αλλά αφού ανήκει στην ιστορία του λαού μας, γιατί να μην είναι μόνο στη γλώσσα μας; Είναι δικό μας θέμα και δικό μας μέλλον και αυτό είναι ελληνικό κι όχι ξένο, γιατί έχουμε και πολιτισμό και νομική υπόσταση.