Στη βιβλιοθήκη του κάστρου έγινε η διδασκαλία.
Η ομάδα είχε καινή αποστολή.
Έπρεπε να φύγουν.
Για ν’ αγγίξουν τους άλλους.
Τους δικούς τους, που υπέφεραν.
Για να τους μάθουν ότι γίνεται.
Κι ότι η βαρβαρότητα δεν ήταν οριστική, ούτε αμετάκλητη.
Άκουγαν τον πολεμιστή οι μαχητές.
Δεν ήταν το τέλος.
Άκουγαν τον Δάσκαλο οι μαθητές.
Ήταν μόνο η συνέχεια της αρχής.
Είχαν αλλάξει κύκλο.
Κι ήταν ακόμα εδώ.
Μετά το θάνατο και την ανάσταση.
Σαν τη φύση που ανθεί και φέρει κι άλλο.
Ο λυράρης δάκρυσε, γιατί θυμήθηκε τις προηγούμενες μάχες.
Και τώρα μόνο κατάλαβε ότι ήταν μόνο προετοιμασίες.
Όταν το μάθημα ήταν του Δασκάλου δεν είχε τέλος, γιατί άρχιζε η διδασκαλία.
Και μ’ αυτή μια νέα πραγματικότητα.
Σκέφτηκε τη σημασία των Ευαγγελίων.
Και έσφιξε πιο δυνατά το δικό του.
Πίσω από τον πολεμιστή έβλεπαν τη σκακιέρα.
Έτσι θυμήθηκε όλη η ομάδα την προετοιμασία στα ακριτικά νησιά.
Ποτέ δεν είχαν σκεφτεί αυτήν την πραγματικότητα.
Κι όμως τώρα τη ζούσαν και προετοίμαζαν την επόμενη.
Η πολυκυκλικότητα δεν ήταν μόνο επινόηση.
Με την κατανόησή της άλλαζε και η ζωή.
Η βαρβαρότητα είχε υποστεί ένα πλήγμα.
Και το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα ήθελε να εκδικηθεί.
Το ήξεραν.
Κι ήταν έτοιμοι.
Μόνο που έπρεπε να το πουν κι αυτό.
Σε όλους τους μαχητές της Ανθρωπότητας.
Πριν όμως θα τελείωναν την εκκλησία του χωριού.
Είχαν προθεσμία μια εβδομάδα.
Ούτε μέρα παραπάνω.
Κι όταν τελείωσαν είχαν την εντύπωση ότι ήταν η ίδια μέρα.
Ο Δάσκαλος είχε παίξει με το Χρόνο.
Και το μέλλον ήταν ήδη μέσα.
Σαν να μην είχαν κινηθεί από τη βιβλιοθήκη.
Η σκακιέρα δεν είχε αλλάξει.
Μόνο το πεδίο μάχης.