Ο αγώνας δεν γινόταν πια σε μία ήπειρο.
Η γηραιά ήταν η αρχή και το παράδειγμα.
Υπήρχε όμως και η συνέχεια με τις διακλαδώσεις.
Η βαρβαρότητα χτυπούσε όπου μπορούσε.
Και δεν επέλεγε μόνο παλιούς στόχους.
Έθετε και νέους, γιατί φοβόταν την εξάπλωση του Χρόνου.
Έτσι προσπαθούσε να εφαρμόσει το σχέδιό της
και σε νέες χώρες που ακολουθούσαν την παράδοση.
Γιατί εκεί βρισκόταν και η συνέχεια.
Οι προσπάθειες που γίνονταν για την αναγνώριση
ήταν πάντα δύσκολες και προβληματικές.
Κάθε Γενοκτονία ως πλαίσιο ήταν ένας άθλος.
Η βαρβαρότητα προσπαθούσε να παραποιήσει την ιστορία.
Και μετά έλεγε ότι είναι θέμα ιστορικών
κι ότι δεν έπρεπε να πάρουν θέση οι πολιτικοί.
Ενώ το ζήτημα ήταν αν άνηκε στην Ανθρωπότητα
και τίποτα άλλο.
Έτσι το έργο των σπάνιων έφτασε σε αυτό το μέτωπο.
Διότι η γενική αδιαφορία των κοινωνιών
είχε άφησε πολλά περιθώρια στη βαρβαρότητα.
Μόνο που τώρα ήμασταν στην άκρη του κόσμου
και δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια.
Έπρεπε να δράσουν και σ’ αυτά τα σημεία.
Έτσι άρχισε η αντεπίθεση στους ωκεανούς.