Τόσο καιρό, κάθε φορά που αναφερόμαστε στα οικονομικά οφέλη της ελληνικής ΑΟΖ, έχουμε άτομα που τα αμφισβητούν λέγοντας ότι στην καλύτερη περίπτωση τα έσοδα θα έρθουν σε δεκαετίες, μάλιστα μιλούσαν ακόμα και για τα δισέγγονά μας. Όταν ανακαλύφθηκε το κοίτασμα Tamar το 2009 και πέρασε στο στάδιο της εμπορευσιμότητας το 2013, μπορούσαμε πια να αποδείξουμε ότι τα προηγούμενα ήταν φούσκες ασχετοσύνης. Διότι πολύ απλά δεν υπάρχουν τέσσερεις γενιές σε τέσσερα χρόνια. Αλλιώς θα υπήρχε λύση για το δημογραφικό της Ελλάδας. Τώρα που είναι πεσμένες οι τιμές του πετρελαίου, εμφανίζονται άλλοι άσχετοι σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει να κλαίμε καθημερινώς γιατί έπεσε η τιμή των καυσίμων. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι δεν είμαστε παραγωγοί υδρογονανθράκων, κατά συνέπεια αγοράζουμε τα πάντα και η πατρίδα μας ξοδεύει δισεκατομμύρια για την εισαγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στην πραγματικότητα αυτή η μείωση μας συμφέρει απόλυτα, γιατί είμαστε προς το παρόν μόνο καταναλωτές. Η δεύτερη κατηγορία προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν ήταν ανάγκη να εκδώσουμε τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα, γιατί δεν αξίζει τελικά αφού οι τιμές του πετρελαίου είναι χαμηλές. Και πάλι αυτό είναι αστείο αφού, προς το παρόν, μιλάμε για μια τετραετία αναμονής από τη στιγμή που θα ανακαλυφθεί το εμπορεύσιμο κοίτασμα. Το βλέπουμε ξεκάθαρα με το κοίτασμα Αφροδίτη που ανακαλύφθηκε τον Δεκέμβριο του 2011. Έτσι αυτές οι δηλώσεις αποδεικνύουν απλώς ασχετοσύνη, διότι μπερδεύουν τα χρονικά δεδομένα. Η ελληνική ΑΟΖ είναι θέμα υψηλής στρατηγικής κι όχι κομματικής διαταραχής. Εδώ μιλούμε για την πατρίδα μας που είναι μία. Πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε στις αξίες μας και να βασιστούμε σε ανθρώπους με ειδικές γνώσεις, όπως είναι ο Σ. Κασίνης, ο Η. Κονοφάγος, ο Α. Φώσκολος κι όχι να λέμε ό,τι να ‘ναι για να φανεί ότι κάναμε και κάτι. Γιατί ο ελληνικός λαός δεν είναι μάζα και δεν ξεχνά.