Η μάχη δεν γινόταν πια μόνο στα τείχη.
Αλλά σε ολόκληρη τη σκακιέρα.
Δεν υπήρχε πια μόνο το κλασσικό μέτωπο.
Διότι υπήρχε το πνεύμα.
Ταυτόχωροι μαθητές.
Παντού και πάντα.
Πάντα παντού.
Και πουθενά για τους εχθρούς.
Δεν ήξεραν πια πού να χτυπήσουν.
Γιατί δεν υπήρχε κανένα σημείο.
Όλοι ήταν κόμβοι.
Δεμένοι με τη θεωρία σχέσεων.
Για να γίνουν θεωρία δεσμών.
Τότε ένιωσαν μέσα τους όλοι μαζί το κρυφό σύνθημα.
Ένας αθόρυβος ήχος μιας καμπάνας.
Αυτό που δεν περίμενε κανείς, είχε γίνει.
Και το φως ακούστηκε μέσω του ήχου της.
Τόσους αιώνες έψελναν.
Αλλά δεν είχαν φανταστεί ότι ήταν γι’ αυτόν τον λόγο.
Οι ψαλμωδίες είχαν κρατήσει μια παράδοση.
Αυτή δεν είχε γονατίσει ακόμα και τη χειρότερη στιγμή.
Αιωνόβιο ισοκράτημα.
Μέχρι να έρθει το φως.
Οι νότες ήταν κεριά.
Και τόσους αιώνες δεν είχαν σβήσει.
Ήταν το βυζαντινό πνεύμα.
Αυτό άκουγαν τώρα.
Γιατί το Τέρας ήταν δικέφαλο.
Διασύνδεση.
Δεν είχε νόημα η σταύρωση χωρίς ανάσταση.
Δεν είχε νόημα η άλωση χωρίς απελευθέρωση.
Αυτή ήταν η Αγιά Σοφία του Χριστού.
Και η εκκλησία ήταν το σύμβολό της.
Η σκακιέρα είχε πολλές διαστάσεις.
Και μια από αυτές ήταν και η αιωνόβια εκκλησία.
Κανείς δεν την είχε ξεχάσει.
Λόγω μνήμης μέλλοντος.
Το πνεύμα άρχισε να ψέλνει.
Ήταν απαράδεκτο για τα κτήνη.
Κάθε εκκλησία των Κατεχομένων λειτουργούσε και πάλι.
Μετά την προδρομική, η καταδρομική είχε αλλάξει όλα τα φώτα των εχθρών.
Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν.
Κι όμως το απίστευτο έγινε.