Το πνεύμα του Φωτός υπήρχε.
Αυτό ήταν θεμελιακό για τους μαθητές που είχαν γίνει μαχητές.
Οι μοναχοί ένιωθαν ο ένας τον άλλον λες και ήταν όλοι ένας.
Τα δέντρα ένιωθαν το δάσος.
Και το δάσος ήταν χωρίς δέντρα.
Πολλαπλότητα και ολότητα.
Υπερομάδα.
∀xϵH:xH=Hx=H
Αυτή η ιδιότητα είχε απελευθερώσει την ομάδα.
Ο καθένας ήταν ένα πλέγμα των άλλων.
Οι μοναχοί ήταν και το μοναστήρι όπου και να είναι.
Ο καθένας μέσα στο όλο.
Και το όλο κανένας.
Αναπροσαρμογή των εχθρών.
Δεν είχαν δει ποτέ τέτοιο πνεύμα.
Συνήθως ο καθένας πάλευε για τον εαυτό του.
Εδώ ο καθένας πάλευε αποκλειστικά για τους άλλους.
Γιατί δεν υπήρχε ο ένας.
Το νευρωνικό δίκτυο είχε γίνει εγκέφαλος.
Δεν ήταν ηλεκτρονικός.
Αλλά φωτονικός.
Στατιστική Bose – Einstein.
Με το πνεύμα του Δασκάλου είχε γεννηθεί το Τέρας.
Γιατί μόνο αυτό ήταν ικανό να καταπολεμήσει τα κτήνη.
Ανασυγκρότηση.
Αναδίπλωση.
Μεταμόρφωση.
Οι μαθητές δεν ήταν πια σ’ ένα σημείο.
Είχε δημιουργηθεί μία υπερχορδή.
Κι ο Δάσκαλος έπλεκε.
Το διάστημα είχε γεμίσει με γκρίζες ζώνες.
Και μόνο το φως μπορούσε να τις εξαφανίσει.
Έτσι αξιοποίησαν μαζί το απέραντο γαλάζιο.
Οι γέφυρες αποτελούσαν ένα κύκλωμα.
Η αλλαγή του Χρόνου ήταν πλέον εφικτή.
Και αυτός ο χώρος μπορούσε να υποστηρίξει το σύμπαν με τις κλειστές καμπύλες.
Ήταν θέμα Χρόνου.
Κι ο Χρόνος ήταν μαζί τους.
Όταν έπαιξε το Τέρας, άλλαξε η κυματοσυνάρτηση.
Δίχως να καταρρεύσει όμως.
Το πλαίσιο μετατράπηκε σε πεδίο μάχης.
Οι εχθροί ήταν σχεδόν παντού.
Σχεδόν.
Εκτός από το Χρόνο.
Εκεί ζούσε η αντίσταση.