Οι μαθητές ήταν μοναχοί.
Και ποτέ δεν είχαν προβλέψει ότι η ασκητική θα έχει ασκήσεις.
Αλλά με τη συνειδητοποίηση του ρόλου τους και τους κατακτητές που συνέχιζαν να κατέχουν σκλαβωμένες περιοχές, έπρεπε να γίνει κάτι.
Διότι ήταν το πρέπον.
Όλες οι ασκήσεις είχαν λοιπόν νόημα.
Κάτι είχε μάθει ο Δάσκαλος.
Τα δεδομένα είχαν αλλάξει.
Οι εχθροί είχαν φτάσει έως τα τείχη.
Και κανείς δεν μπορούσε να τους αντισταθεί ακόμα και με όπλα.
Κι εκείνοι δεν είχαν καν όπλα αλλά ο Δάσκαλος τους ήθελε έξω.
Όταν βγήκαν εκτός βιβλιοθήκης, άρχισαν να σκέφτονται.
Η ομάδα ήταν πια κρούσης.
Όσα είχαν μάθει, τα είχαν μάθει.
Τώρα άρχιζε το μάθημα της ζωής και του θανάτου.
Ο λαός υπέφερε και δεν είχε καμιά οδηγία.
Τα συστήματα είχαν καταρρεύσει με τη βάρβαρη πολιορκία.
Μόνο που τώρα έπρεπε οι ίδιοι να δώσουν μάχη.
Δίχως να περιμένουν τίποτα από τους άλλους.
Αφού δεν άντεχαν πια τις επιθέσεις.
Οι μοναχοί – μαχητές.
Δεν ήταν η πρώτη φορά.
Ούτε η τελευταία.
Και αυτό ανήκε στην πολυκυκλικότητα.
Η μεγάλη πορεία είχε αρχίσει.
Με τα πρώτα βήματα.
Τα άλλα μοναστήρια δεν είχαν αντέξει.
Κι ούτε ήθελαν να δώσουν μάχη με τους εχθρούς.
Δεν υπήρχε πλαίσιο σύγκρισης.
Έπρεπε να παίξουν πάνω στη σκακιέρα.
Ήταν όμως διαφορετική.
Διότι μερικά τετράγωνα ήταν απαγορευμένα.
Κι άλλα αποτελούν γέφυρες.
Θυμήθηκαν τη σκακιέρα.
Δεν ήταν λοιπόν μόνο και μόνο μια σκακιέρα άσκησης.
Sierpinski – Einstein – Rosen.
O καθένας από τους μαθητές είχε ακούσει τα μαθήματα του Δασκάλου.
Τώρα όμως ήταν η πραγματικότητα.
Και δεν ήταν απλώς ένα παίγνιο της θεωρίας.
Αλλά ήταν η θεωρία παιγνίων που ζούσε.
Είχαν μάθει για τις γωνίες και τα περάσματα.
Για τα ανοίγματα και την ανάπτυξη.
Όσο για τις γέφυρες του χωροχρόνου, ήξεραν τα χαρακτηριστικά τους.
Ακόμα και το σκάκι ήταν φτιαγμένο από ξύλο.
Δεν το είχαν προσέξει μ’ αυτόν τον τρόπο.
Τώρα ήταν μέσα στο δάσος χωρίς δέντρα.