Ένας παλιός φίλος τού είχε γράψει σε μια επιστολή ότι ο θάνατος ενός σοφού ήταν η πυρκαγιά μιας βιβλιοθήκης.
Το είχαν διαβάσει στα αρχεία.
Κι αναρωτιόντουσαν αν ήξερε σε ποιον το έλεγε.
Όλοι αγαπούσαν τα βιβλία.
Δίχως να μπορούν να το αιτιολογήσουν.
Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν ήταν μόνο μελάνι πάνω σε φύλλα;
Τουλάχιστον αυτό πίστευαν για χρόνια.
Αλλά τώρα τα πράγματα είχαν αλλάξει.
Δεν κοίταζαν πια τις σελίδες.
Τα φύλλα ήταν η ουσία.
Λόγω των δέντρων.
Και μετά την αποκάλυψη της ζωής του δάσους χωρίς δέντρα, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά.
Από μόνο του ήταν μια ξύλινη πολυκυκλοπαίδεια.
Αυτό ήταν το έργο, λοιπόν.
Και οι ίδιοι είχαν τη συμβολή τους σε αυτό.
Δεν ήταν απλώς φύλλα.
Ήταν κλαδιά με διακλαδώσεις.
Κι αυτή η έννοια ήταν πλέον φωτισμένη διαφορετικά.
Οι επιπτώσεις είχαν επεκτάσεις.
Δεν έτρεμαν πια σαν φύλλα.
Ήταν βιβλίο πια.
Και μάλιστα νέο βιβλίο.
Ή μάλλον συνέχεια των βιβλίων.
Ανθρώπινη πολυκυκλοπαίδεια.
Και το μελάνι γαλάζιο.
Απέραντο γαλάζιο.
Για να φτάσει.
Αφού κάθε γράμμα είχε πάμπολλες λέξεις.
Αυτό κι αν ήταν απελευθέρωση των γραμμάτων.
Από το πρώτο έως το τελευταίο.
Από την αρχή έως το τέλος.
Από το τέλος στην αρχή.
Λόγω συνέχειας.
Είχαν εξελιχθεί.
Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.
Η μετάδοση του φωτός είχε αρχίσει.
Και τώρα ο καθένας ήταν υπεύθυνος.
Κανείς δεν μπορούσε να πει ότι δεν είχε προετοιμαστεί.
Και μάλιστα μετά τον πρώτο κύκλο ήξεραν και για τη μετετοιμασία.
Με αυτόν τον τρόπο έμαθαν για τις αποστολές.
Είχαν τελειώσει τα όνειρα.
Γιατί είχαν αρχίσει τα οράματα.