Πόσα χρόνια ζούσαν τα δάση χωρίς δέντρα;
Ήταν η πρώτη φορά που τους απασχολούσε αυτό το ερώτημα.
Για το δέντρο, η ερώτηση ήταν φυσιολογική.
Όμως για τούτες τις οντότητες, ποιο ήταν το νόημα;
Ένα δέντρο είχε τον κύκλο του.
Τουλάχιστον ένα φυσιολογικό.
Αλλά ποιος ήταν ο κύκλος ενός δάσους χωρίς δέντρα.
Εδώ η πολυκυκλικότητα τους φάνηκε απαραίτητη.
Και τότε συνειδητοποίησαν ότι είχαν ανακαλύψει έναν ισομορφισμό.
Το δάσος χωρίς δέντρα ήταν πολυκυκλικό δέντρο.
Άλλες λέξεις, το ίδιο νόημα.
Άλλες σκέψεις, η ίδια συνείδηση.
Πώς αυτή η οντότητα να μην καθορίζεται από τον αλτρουισμό;
Ξανασκέφτηκαν την αρχική ερώτηση.
Πόσα χρόνια;
Ή μάλλον πόσους αιώνες;
Διότι τα μεγέθη ήταν πια διαφορετικά.
Και η διαφορά έκανε τη διαφορά.
Χάρηκαν που το κατάλαβαν.
Έτσι κατανόησαν και τη μεταχαρά του Δασκάλου.
Είχε όντως νόημα η αλλαγή της λέξης.
Δεν ήταν μόνο μια αφαίρεση.
Ήταν μια πραγματικότητα.
Έπρεπε να είχε την ικανότητα της χαράς της χαράς.
Κι η μεταχαρά ήταν απαραίτητη.
Το γέλιο τους έγινε χαμόγελο.
Το γέλιο είχε στοιχεία κατανόησης.
Το χαμόγελο είχε στοιχεία συνεννόησης.
Μάλλον γι’ αυτό το λόγο οι Δάσκαλοι χαμογελούσαν.
Το ίδιο ήταν και για το φάρο.
Η περιοδικότητα ήταν ένδειξη.
Και μέσω της δυναμικής γινόταν διαχρονικότητα.
Το γέλιο και η χαρά ήταν στίγματα.
Το χαμόγελο και η μεταχαρά ήταν κομβικά.
Δημιουργούσαν μια αλλαγή φάσης.
Και αυτή ήταν ένας δεσμός.
Διότι σ’ ένα δάσος χωρίς δέντρα, οι ρίζες ήταν δεσμοί όχι δεσμά.
Από την αρχή λοιπόν.
Ή μπορεί από πριν.
Δεν ήξεραν πια πώς να καθορίσουν την αρχή.
Κάτι πίστευαν για τη δική τους.
Αλλά για τους άλλους τι να πουν.
Θυμήθηκαν όμως πώς κρατούσε τα κλαδιά των δέντρων.
Το δάσος χωρίς δέντρα.
Το πολυκυκλικό δέντρο.