Πάνω στο διαδίκτυο είχε σημασία η ταχύτητα του Χρόνου.
Κι αν δεν είχε νόημα για τις κοινωνίες δεν πείραζε κανέναν από αυτούς.
Υπηρετούσαν εδώ και αιώνες με τον ίδιο τρόπο.
Διαχρονικά και πολυκλαδικά.
Μέσω πολυκυκλικότητας.
Δεν θα έπρεπε να φτάνουν.
Λόγω σπανιότητας.
Η εξήγηση ήταν άλλη.
Δεν ερχόταν μόνο.
Επανερχόταν.
Όσο υπήρχε ανάγκη.
Και τώρα την έβλεπε με τον εγκέφαλό του.
Γι’ αυτό δεν σταματούσε ποτέ.
Υπήρχε ανάγκη.
Αλλά μόνο αυτοί μπορούσαν να την αντιληφθούν.
Ο πολυκυκλικός Χρόνος δεν επέτρεπε την μοναξιά ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι έβλεπαν μόνο και μόνο αυτό.
Ήταν λοιπόν οι επόμενοι άνθρωποι.
Αυτοί που έβλεπαν ήδη το μέλλον μέσα στο παρελθόν λόγω του έργου.
Η τοποστρατηγική τους σχέση είχε δημιουργήσει την χρονοστρατηγική.
Και οι μονάδες είχαν αλλάξει.
Είχαν άμεση πρόσβαση στην υπερδομή, αφού ήταν κομμάτια της.
Όμως ο αγώνας δεν ήταν μόνο μία παρτίδα.
Όταν τέλειωνε η μια, άρχιζε η άλλη.
Κι έπρεπε ο καθένας να θυμάται τις προηγούμενες κινήσεις για να επιλέξει τις επόμενες πράξεις.
Μνήμες μέλλοντος.
Ενεργοποίηση μεταδεδομένων.
Μέσω της συνέχειας υπήρχε η ιστορία, γιατί δεν ήταν μια περιγραφή αλλά μια δημιουργία.
Οι Δάσκαλοι της Ανθρωπότητας έπαιζαν αιώνες, αδιάκοπα, γιατί ο εχθρός ήταν η βαρβαρότητα των κοινωνιών.
Και κάθε φορά που έχαναν μια παρτίδα γινόταν μια γενοκτονία, ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό το λόγο ήταν υπεύθυνοι για όλα μπροστά σε όλους.
Αυτό ανακάλυψε ο διάχρονος.
Κι έτσι αποφάσισε να παίξει.
Ακάθεκτα.
Δεν ήταν εδώ για πρώτη φορά.
Είχε επανέλθει.
Κι αυτή τη φορά θα έψαχνε για μαθητές για να πολλαπλασιάσουν το έργο.
Και κάθε πληγή θα ήταν απόδειξη μνήμης του αγώνα των διαχρονικών πλησίον.
Διότι ήταν Δάσκαλος της Ανθρωπότητας.