Η πολιορκία άρχισε το Μάιο του 1648.
Είχαν προηγηθεί πολλά.
Η βαρβαρότητα έδινε την εντύπωση ότι κανείς δεν μπορούσε να τη σταματήσει.
Η εποχή της μεγάλης ναυμαχίας είχε περάσει εδώ και δεκαετίες.
Ήταν μόνο μία ανάμνηση για τους περισσότερους.
Σπάνιοι ήταν αυτοί που δεν είχαν ξεχάσει.
Δεν μπορούσαν να φανταστούν.
Και η φαντασία είχε όρια.
Ενώ η βαρβαρότητα συμβάδιζε με τη φρίκη.
Η μηχανή του Χρόνου είχε αρχίσει.
Πριν τέσσερα χρόνια.
Κοντά στη Ρόδο.
Η επίθεση των έξι είχε πετύχει.
Ενώ ήταν δέκα.
Ο Σουλτάνος θεώρησε υπεύθυνους τους Ενετούς, διότι στο λιμάνι του Χάνδακα είχαν βρει καταφύγιο οι ιππότες της Μάλτας.
Και ήταν το τάγμα τους με διοικητή τον Sieur Gabriel de Bois-Brodant που κατόρθωσε το αδιανόητο.
Ως εκδίκηση η βαρβαρότητα κατακτά σιγά σιγά όλη την Κρήτη.
Μόνο μερικοί κόμβοι έμειναν ελεύθεροι.
Και αυτοί μετατράπηκαν σε στόχους.
Οι βάρβαροι εγκαταστάθηκαν μόνο μερικά χιλιόμετρα από το λιμάνι.
Κι άρχισαν τις επιθέσεις τον Ιούλιο.
Αλλά μάταια.
Έτσι οι βάρβαροι αποφάσισαν να χτυπήσουν την τροφοδότηση σε πόσιμο νερό.
Κατέστρεψαν το υδραγωγείο.
Και πολιόρκησαν την πόλη για να μην υπάρχει καμία έξοδος στην ενδοχώρα.
Ο Χάνδακας είχε μόνο μία διέξοδο.
Ήταν αυτή της θάλασσας.
Τα δεσμά της σκλαβοσύνης έσφιγγαν.
Οι πολιορκημένοι θα χρειάζονταν μεγάλη βοήθεια.
Παρόλο που κατάφεραν ν’ αντέξουν έξι μήνες και ν’ αντισταθούν, και παρόλο που η βαρβαρότητα είχε χάσει είκοσι χιλιάδες άτομα, αλλά δεν υπολόγισε τίποτα.
Γιατί ήθελε να πάρει τον Χάνδακα.