Με το μνημόσυνο δεν μιλάμε πια για αναγνώριση του θανάτου, μιλάμε για συνέχεια του έργου. Στον Ελληνισμό έχουμε μια παράδοση όταν κάποιος έχει κάνει ένα αξιόλογο έργο, την ώρα που πεθαίνει λέμε μία μόνο λέξη «Άξιος». Αν έχετε σαν στόχο, στη ζωή σας να σας πουν «Άξιος» την ώρα που θα πεθάνετε, δεν είναι κακός. Άρα αν οι μαθητές πεθάνουν άξιοι, έχουν συνεχίσει την αξία του Δασκάλου. Αυτό που έχει τεράστια σημασία για μας είναι ότι ο Πέτρος μπορεί να έκανε τρεις φορές, ακόμα κι αυτό που κάνατε, αλλά στο τέλος ο Πέτρος σταυρώθηκε. Και ζήτησε να σταυρωθεί ανάποδα, για να μην υπάρχει καμία παρερμηνεία ότι μοιάζει με το Δάσκαλο. Αυτό το πράγμα για να το κάνετε στο τέλος της ζωής σας και να ζητήσετε να σας σταυρώσουν ανάποδα, είναι πολύ πιο μεγάλο από τις τρεις φορές που δεν το κάνατε και γι’ αυτό ο Πέτρος είναι τόσο κοντά στο Χριστό και στην παράδοσή μας. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνετε ως το τέλος. Άρα η εκκλησία μας, όπως κι ο Χριστός, θεωρεί ότι ο Πέτρος είναι τα θεμέλια και το τέλος του Πέτρου αποδεικνύει όντως ότι μπορεί να πέρασε από μερικές δυσκολίες ή να φοβήθηκε, αλλά στο τέλος εκεί που πραγματικά είναι κρίσιμο, επέλεξε αυτόν το θάνατο για να μην υπάρχει καμία παρανόηση. Αυτό είναι σπανιότατο. Και γι’ αυτό εμείς αν ήμασταν εκείνη την εποχή που γινόταν αυτό, θα λέγαμε «Άξιος».