Αιώνες Κατοχής έζησε η Ισπανία και η Κόρδοβα βασανίστηκε περισσότερο από κάθε άλλη πόλη, αφού έπρεπε να γίνει το παράδειγμα προς μίμηση.
Βέβαια η κατασκευή άρχισε με μίμηση για να μην υπάρξει καινοτομία γιατί δεν ήθελαν να πρωτοστατήσει αλλά απλώς να υπάρχει για να είναι εκτός πλαισίου κάθε μεταγενέστερη αμφισβήτηση.
Κι όμως η επιρροή της ρωμαϊκής Ισπανίας εμφανίστηκε και πάλι, γιατί οι πέτρες της βασιλικής εκκλησίας των μαρτύρων του Αγίου δεν είχαν ξεχάσει τη μνημοσύνη του.
Ακόμα και τα χρώματα των τόξων που λειτουργούσαν εναλλάξ είχαν το στίγμα της τέχνης των δικών μας.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν οι κατακτητές έγιναν ανεξάρτητος θεσμός.
Τα βασανιστήρια εναντίον των Χριστιανών έγιναν ακόμα πιο σκληρά.
Τα μέτρα τους ήταν απάνθρωπα, γιατί φοβόντουσαν και τη σκιά τους.
Δεν ήθελαν να υπάρχει ούτε μία ελπίδα απελευθέρωσης.
Λάθος στρατηγικό.
Γιατί όταν δεν έχεις καμία ελπίδα, δεν έχεις να χάσεις τίποτα, έλεγε ο Δάσκαλος.
Επειδή και πάλι αυτά δεν έφταναν στους κατακτητές, θέλησαν να χρησιμοποιήσουν την τέχνη των Χριστιανών, για να φανούν ακόμα πιο σπουδαίοι κι από τη Δαμασκό.
Δεν τους έφταναν οι Ισπανοί σκλάβοι, έφεραν και Βυζαντινούς, για να χτίσουν πέρα από τα όριά του και σε μέγεθος και σε ομορφιά.
Αλλά το κτίριο θύμιζε όλο και περισσότερο την αρχική δομή της Βασιλικής.
Εντελώς τυχαία βέβαια.
Σε αυτό το σημείο χαμογέλασαν και οι Άγιοι, γιατί είχαν καταλάβει τα τεχνάσματα και τα στρατηγήματα των δικών μας που είχαν μάθει από τη Διδασκαλία.
Στην τελική φάση, οι μεγεθύνσεις ήταν απλώς για το φαίνεσθαι της εξουσίας που νόμιζε ότι ήταν ακόμα πιο ισχυρή μέσω των μεγεθών των αλλαγών.
Κι άρχισε ν’ αντιγράφει πια εκφυλίζοντας κάθε αρχιτεκτονική προσπάθεια με τη χρήση της μπογιάς αντί της εναλλαγής της πέτρας με τούβλο.
Τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.