Το σωτήριο έτος του 1236, κανείς μα κανείς δεν μπορούσε να έχει προβλέψει την τρομερή απόφαση της Ανθρωπότητας.
Κανείς εκτός από τους Άγιους που ήξεραν για το μέλλον πριν το παρόν.
Εδώ και αιώνες η καταπάτηση δεν είχε σταματήσει ούτε στιγμή.
Τα μεγαλεία προσπαθούσαν να κρύψουν τη σκλαβοσύνη και τις φοβίες.
Οι καταπατητές είχαν καταστρέψει με τον πιο βάρβαρο τρόπο την εκκλησία για να προσπαθήσουν να τη σβήσουν από την ιστορία.
Δεν ήθελαν να υπάρχει καν αναφορά σε αυτή στους επόμενους αιώνες.
Αλλά οι πέτρες δεν σώπασαν.
Και μερικές από αυτές είχαν πάνω τους και το Χριστόγραμμα για να μην ξεχάσουν την ουσία.
Μια από αυτές είχε κρατήσει ο Δάσκαλος, ως αποδεικτικό στοιχείο για τους επόμενους που δεν θα πίστευαν στην ιστορία.
Μετά την καταστροφή της εκκλησίας, κανείς μα κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα άλλαζαν τα πράγματα.
Μετά από αιώνες κατοχής, τι μπορούσε να κάνει ένας λαός που υποφέρει;
Τα πάντα, αν συνέχιζε να πιστεύει.
Αυτό ήταν το μάθημα των Αγίων.
Και αυτή ήταν η Διδασκαλία.
Δεν έφτανε η ολοκληρωτική καταστροφή και οι κατακτητές αποφάσισαν να χτίσουν πάνω στα ερείπια για να μην υπάρχει ούτε ίχνος προηγούμενης παρουσίας.
Ήθελαν να φέρουν στον κόσμο ένα ιερό κτίριο με τη μεγαλοπρέπεια της βαρβαρότητας για να αποτελεί υπόδειγμα σε όλη τη Δύση.
Ήταν το στίγμα της κατάκτησης και της υποδούλωσης.
Έτσι έχτισαν κλέβοντας πέτρες με τα χέρια των ραγιάδων που είχαν χάσει τη θρησκεία τους και πίστευαν μόνο σε αυτούς.