Στην Ανάσταση θεωρούμε ότι το σημαντικό είναι να ανάψουμε το κερί. Ενώ το σημαντικό είναι να ανάψουμε το κερί του άλλου. Είναι η μετάδοση. Η διάδοση. Άρα αρχικά ασχολούμαστε με μας. Φανταστείτε ότι δεν έχετε κανέναν πίσω και φεύγετε για το σπίτι σας με το κερί μόνο. Και φανταστείτε ότι σβήνει. Θα σας στενοχωρήσει. Άμα σκεφτείτε τώρα πιο καλά, είναι ότι άμα έχετε ανάψει το κερί του άλλου, αυτός, αν σβήσει το δικό σας, μπορεί να σας το ανάψει. Αυτό έχει σχέση με σας. Άρα η ιδέα είναι ότι το Φως στην Ανάσταση δεν είναι για να κάθεται μέσα στην εκκλησία, είναι για να βγαίνει. Και το θέμα είναι εφόσον βγήκε, μετά πως θα διαδοθεί. Θα διαδοθεί από εμάς. Από την ανάγκη που νιώθουμε να ανάψουμε το κερί του άλλου. Έχει ενδιαφέρον, λοιπόν, το κερί. Να θυμάστε ότι το κερί καίγεται, δεν καίει. Το κερί φωτίζει, αλλά δεν φωτίζεται. Άρα το κερί καίγεται, για να φωτίσει. Που σημαίνει ότι άμα δεν ανάψετε τον άλλον, δεν ανάψετε το κερί του άλλου, τότε δεν υπάρχει λόγος να καίγεται. Κι αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του έργου και της δουλειάς, της δουλειάς πάει συχνά με την δουλεία, ενώ το έργο είναι αυτό που μένει. Το έργο του κεριού είναι να φωτίσει. Αν δεν φωτίζει κανέναν, είναι απλώς δουλειά, καίγεται. Κάηκε. Αν βλέπετε αυτήν τη διαφορά κι έχει ενδιαφέρον, γιατί άμα το σκεφτείτε έτσι το ρόλο του Γέροντα, έρχεστε να δείτε τον Γέροντα επειδή «καίγεστε» κι αυτός σας φωτίζει και μετά όταν φεύγετε έχει σταματήσει το «κάψιμο» αλλά είστε φωτισμένος. Αυτό αν το καταλάβετε, θα καταλάβετε το έργο του Γέροντα, γιατί μετά όταν επιστρέφετε στην οικογένειά σας, ενώ σας είδε σε μία κατάσταση, όταν ξαναπηγαίνετε είστε σε εντελώς άλλη κατάσταση. Και λες τι έγινε στο ενδιάμεσο; Στο ενδιάμεσο, ο Γέροντας κατάφερε να μετατρέψει τη φωτιά σε φως. Άρα άμα το σκεφτείτε, έχει μεγάλη σημασία αυτή η διαδικασία και μετά είναι η διαδικασία της μεταλαμπάδευσης, δηλαδή πως εγώ θα διαδώσω αυτό το φως. Γιατί όταν βγαίνετε από το κελί και ας πούμε ότι δεν επικοινωνούσατε με κανέναν, θα ήσασταν απλώς το τελευταίο κερί. Άρα το έργο του Γέροντα θα σταματούσε, όταν θα τελειώνατε το κερί. Ενώ όταν επιστρέφετε και λέτε στους δικούς σας αυτό που σας είπε ο δικός σας, που δεν σας ανήκει, γιατί «ο Γέροντάς μου» δεν κολλάει, δεν είναι κτητικό. Ξέρετε γιατί δεν είναι κτητικό; Γιατί δεν αγοράζεται. Δεν μπορείς να αγοράσεις το Γέροντα. Άρα όταν λες «ο Γέροντάς μου» είναι πιο πολύ προς το σεβασμό, όχι ότι είναι ο Γέροντάς μου. Άρα η ιδέα ποια είναι, είναι ότι γιατί δεν αγοράζεται. Γιατί ο Γέροντας είναι μόνο προσφορά. Απλώς μας δυσκολεύει, γιατί αυτή η προσφορά πολύ συχνά, όταν δεν την καταλαβαίνουμε στην αρχή, προσπαθούμε να δούμε αν θα έχει εκπτώσεις. Αλλά ο Γέροντας δεν κάνει εκπτώσεις, είναι μόνο προσφορά. Αυτή η διαφοροποίηση είναι πολύ βαριά, γιατί σημαίνει το εξής, όταν βγαίνετε απ’ αυτόν τον χώρο το ερώτημα που πρέπει να έχετε στο μυαλό σας είναι «τι θα κάνω μ’ αυτή την προσφορά»; Δηλαδή πως θα μεταφέρω αυτή τη σκυτάλη; Γιατί άμα έχετε αγοράσει ένα αντικείμενο το κρατάτε, είναι ιδιοκτησία σας. Εδώ δεν το έχετε αγοράσει, σας το έχουν προσφέρει. Χωρίς καμία έκπτωση, δηλαδή με όλη του την αξία. Να το κάνετε τι; Η ιδέα είναι να το μεταφέρετε και όσο πιο μακριά το μεταφέρετε, τότε τόσο καλύτερα θα καταλάβετε τι γίνεται. Και γι’ αυτό η εκκλησία μας βασίζεται σε δύο πράγματα, στην εκκλησία και στα μοναστήρια.