Η Διδαχή είναι πιο πολύπλοκη κι έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις. Γιατί άμα το σκεφτείτε ορθολογικά, οι Απόστολοι μπορεί αρχικά να είχαν κάποιο πρόβλημα την ώρα που τους εντόπισε ο Χριστός, αλλά μετά στη συνέχεια, ασχολούνταν με τα προβλήματα των άλλων και γι’ αυτό μιλάμε για αποστολή. Άμα σκεφτείτε αυτή την έννοια της αποστολής, οι Απόστολοι δεν ήταν πια με τον Χριστό επειδή έχουν προβλήματα. Ήταν μαζί με τη βοήθεια, για να την βοηθήσουν να βοηθάει. Γιατί δεν περιμένεις να υπάρχει κάτι. Άρα η ιδέα ποια είναι; Είναι ότι συχνά υπάρχει ένα επίπεδο μαθητείας που είναι λίγο πιο δύσκολο, άρα το πιο κάτω είναι η εκμάθηση, μετά γίνεται η διδασκαλία, μετά γίνεται η Διδαχή. Στην πρώτη φάση είναι αυτός που μαθαίνει, μετά είναι ο μαθητής και μετά είναι το ανάλογο του Απόστολου, ο οποίος δεν παρέχει οποιαδήποτε βοήθεια στον εαυτό του, αλλά βοηθώντας τους άλλους μέσω της μεγάλης βοήθειας, γεμίζει τη ζωή του. Αρχικά, μπερδεύουμε την ελεημοσύνη με την αγάπη, γιατί νομίζουμε ότι μοιάζει και φτάνει. Ξέρετε η μεγάλη διαφορά γίνεται μεταξύ δύο ρημάτων, έχω και είμαι. Στην ελεημοσύνη δίνω αυτό που έχω, στην αγάπη δίνω αυτό που είμαι. Άρα ένα χειροπιαστό παράδειγμα, το οποίο ξεκαθαρίζει το πλαίσιο, είναι ότι, λέτε «εγώ αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο, του έχω δώσει και λεφτά» κι όταν ο ίδιος άνθρωπος σας λέει «εγώ χρειάζομαι ένα νεφρό» κι εδώ δεν μπορείτε να του δώσετε αυτό που έχετε, πρέπει να του δώσετε αυτό που είστε. Εδώ βλέπετε, ακόμα και στις οικογένειες, έχουμε ανθρώπους που δεν θέλουν να κάνουν καμία κίνηση τέτοιου τύπου και περιμένουν να την κάνει άλλος. Αλλά για να κάνουν το δώρο για τα γενέθλια, ήταν αυτοί. Βλέπετε ότι όταν γίνεται η μεταλαβιά, όταν γίνεται η κλάση του άρτου, έχετε προσέξει ότι ο Χριστός χρησιμοποιεί δύο πράγματα και τα δύο είναι ο εαυτός του. Δηλαδή, δεν σας λέει σας δίνω το ρούχο μου, σας λέει αυτό είναι το σώμα μου και αυτό είναι το αίμα μου, που σημαίνει ότι εσύ θα πιεις και θα φας αυτό. Σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου μπερδεύετε το σώμα του Χριστού με το ψωμί. Δηλαδή, το ψωμί είναι μία παραβολή κι εμείς μερικές φορές μένουμε στην παραβολή. Δείχνω στο φεγγάρι και ο άλλος κοιτάζει το δάχτυλο. Άρα για να θυμόμαστε τι έκανε ο Χριστός, δίνουμε το ψωμί. Στο τέλος εμείς θυμόμαστε μόνο το ψωμί, το μόνο μας θέμα είναι αν είναι το ψωμί. Μα δεν είναι αυτό, είναι μια παραβολή στο τι είναι. Άμα σκεφτείτε λοιπόν ότι ο Χριστός μας γεμίζει με το είναι του κι όχι με το έχω του, θα καταλάβετε ότι ο Χριστός είναι ακτήμων. Ενώ εμείς δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτό, δηλαδή θεωρούμε ότι πρέπει να έχουμε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, μια γυναίκα, έναν άντρα, παιδιά, ένα εξοχικό. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά, γιατί είναι η ζωή μας και μετά ξαφνικά έρχεται ο Χριστός και σου λέει, εγώ σου δίνω το σώμα μου και το αίμα μου. Αυτό σημαίνει πρακτικά τι; Ότι η πνευματική ζωή, είναι πολύ πιο πέρα από αυτό που λέμε κοινωνική ζωή. Άρα μιλάμε για τη Θεία Κοινωνία και νομίζουμε ότι υπάρχει από τη μια μεριά η θεία κι από την άλλη η κοινωνία και ξεχνάμε ότι η Θεία Κοινωνία δεν έχει σχέση ούτε με το ένα ούτε με το άλλο. Άρα το Θείο μερικές φορές το εκφυλίζουμε και γι’ αυτό έχει περάσει στο θείο. Εδώ είναι το ίδιο με ψωμί, γι’ αυτό είναι καλό να θυμόμαστε ότι είναι άρτος. Άρα είμαστε σε κοινωνίες που μερικές φορές χάνουν τόσο πολύ τις λέξεις που στο τέλος δεν ξέρουν τι λένε. Γιατί δεν ακούμε τη σιωπή τους. Έχει ενδιαφέρον ότι ακόμα και μέσα στη Βίβλο θα δείτε ότι είναι γραμμένο ότι «αν οι άνθρωποι σωπάσουν, θα βγάλουν κραυγή οι πέτρες».