Η Ανθρωπότητα διαβάζει όλο και περισσότερο και γράφει όλο και περισσότερο. Οι κοινωνίες διαβάζουν και γράφουν τα ίδια με τον ίδιο τρόπο, αλλά μόνο και μόνο για το παρόν και για την καθημερινότητα. Άρα, μερικές φορές, γεμίζουμε με γραπτά που δεν έχουν κανένα νόημα, αλλά δεν πειράζει, γιατί η Ανθρωπότητα τα φιλτράρει και στο τέλος απλώς μένουν. Στο επίπεδο της ημέρας όλοι δίνουν σημασία στην εφημερίδα. Η εφημερίδα έχει αξία μιας μέρας. Άρα, αν το σημείο αναφοράς για τη σκέψη είναι μόνον η ημέρα, το βιβλίο είναι πάντα άχρηστο. Αν το σημείο αναφοράς είναι ο χρόνος, τότε η εφημερίδα είναι πάντα άχρηστη. Αν το σκεφτούμε, ακόμα και το περιοδικό που είχε διαλέξει ο Достое́вский, το περιοδικό του οποίου διάλεξε και επέλεξε τον τίτλο, για να γράφει τα πρώτα του έργα και να μπαίνουν μέσα σιγά σιγά σαν επεισόδια, ήταν «Ο Χρόνος». Τόσο απλά! Δεν μπορούσε να το κάνει πιο απλό και δεν μπορούσε να κάνει κάτι που είναι αμφίσημο. Το ξέρουμε ακριβώς, δεν έγραψε ούτε «ο καιρός», ούτε «η ημέρα», ούτε «ημερησία». Αυτό που έχει σημασία είναι το ίδιο και με τις εκπομπές, όταν καταφέρνουμε και κάνουμε κάτι το διαχρονικό, μένει. Όταν μένει, σημαίνει ότι υπάρχει ένα πριν και ένα μετά. Αυτό γίνεται με το βιβλίο. Δεν είμαστε ποτέ οι ίδιοι μετά από την ανάγνωση ενός βιβλίου, ενώ είμαστε ακριβώς ο ίδιοι μετά από την ανάγνωση μιας εφημερίδας.