Η καθημερινότητα είναι απλώς μια προσπάθεια πλήρωσης του κενού. Άρα, προσπαθούμε με αυτόν τον τρόπο να πούμε ότι κάναμε κάτι μέσα στη μέρα που πέρασε. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε αφήσει απολύτως τίποτα. Απλώς γεμίσαμε την ημέρα. Αυτός που σκέφτεται με τη μέρα θα έχει προβλήματα• θα κοιτάζει μόνο τον καιρό και όχι τον χρόνο. Το βιβλίο είναι μόνο του χρόνου, δεν ασχολείται με τον καιρό. Δηλαδή, όταν διαβάζετε ένα βιβλίο δεν ασχολείστε με το ποια ήταν ακριβώς η χρονολογία, ποιος ήταν ο μήνας της γραφής του. Αυτό που έχει σημασία είναι τι σκεφτόταν την ώρα που το έγραφε. Αυτό μας βγάζει εκτός καθημερινότητας. Άρα έχετε την καθημερινότητα με το κενό, που προσπαθεί να γεμίσει – ενώ δεν τα καταφέρνει – και στο τέλος αφήνει πάλι ένα κενό και μετά έχετε την κενότητα, που εφόσον ξέρει ότι ένας άνθρωπος μόνος του δεν έχει μεγάλη αξία και έχουν αξία όλοι οι άλλοι που είναι γύρω του, τότε καταφέρνει και γράφει ένα έργο για τους άλλους. Από τη στιγμή που ο ένας αντιλαμβάνεται ότι είναι ο άλλος και ότι οι «άλλοι άλλοι» είναι πιο σημαντικοί από αυτόν, τότε η αλυσίδα ενεργοποιείται και είμαστε, όντως, στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας. Γι’ αυτό τα βιβλία είναι τόσο σημαντικά. Γιατί είναι κείμενα που είναι αντικείμενα. Την Βίβλο την λέμε βιβλία, δεν είναι τυχαίο. Άρα, αν σκεφτούμε ότι εμείς έχουμε δώσει στα βιβλία την ίδια ονομασία με τη Βίβλο, που είναι, ουσιαστικά, Το Βιβλίο – παρόλο που ήταν στον πληθυντικό -, καταλαβαίνετε πόση σημασία έχουν δώσει. Καταλαβαίνετε, επίσης, ότι σε άλλες γλώσσες το βιβλίο σχετίζεται με την ελευθερία. Δηλαδή – στα Γαλλικά η ετοιμολογία του ‘livre’ είναι ακριβώς όπως του ‘libre’ -, η ιδέα είναι ότι μόνο αυτός που είναι ελεύθερος διαβάζει.