Στη διαδικασία της γενοκτονίας η βαρβαρότητα δεν έχει στόχο μόνο και μόνο την θανάτωση των ζωντανών, αλλά έχει στόχο πολύ πιο σοβαρό, είναι την μη ύπαρξη των επομένων. Αυτή η έννοια είναι πολύ πιο βαριά. Γιατί να σκοτώσεις κάποιον, το καταλαβαίνεις, λες τον σκότωσε. Αλλά να καταλάβεις ότι τελικά τον σκότωσε για να μην υπάρχουν οι επόμενοι π.χ. τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονα, δεν το καταλαβαίνεις με την πρώτη. Ενώ το ξέρουμε. Γιατί όπως ξέρετε στις γενοκτονίες έχουμε δει πολλές φορές γυναίκες σε φάση εγκυμοσύνης που να σκοτώνουν και το παιδί. Ενώ βέβαια εδώ αντικειμενικά είστε σίγουρος ότι δεν έχει κάνει τίποτα αυτό το παιδί. Η γυναίκα μπορεί να έχει κάνει κάτι. Δεν το ξέρουμε. Μπορεί να ήταν σε μια μορφή αντίστασης. Αλλά το παιδί όχι. Αυτό σημαίνει ότι δεν θέλουν τη συνέχεια. Άρα η διαφορά με ένα κλασικό έγκλημα είναι ότι στο κλασικό έγκλημα θεωρεί ότι κάτι γίνεται που είναι απαράδεκτο, δεν βρίσκει άλλη λύση, διαπράττει το έγκλημα. Και γι’ αυτό η δικαιοσύνη μερικές φορές καταφέρνει και δικαιολογεί μερικά εγκλήματα, που λέει ότι με αυτές τις συνθήκες εξαθλίωσης, κλπ. φτάνουμε στο «τελικά δεν είναι αθώος, βέβαια, αλλά δεν θα είναι καταδικασμένος». Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εγκλήματα είναι ο Soghomon Tehlirian. Άρα ξέρουμε ότι έχει κάνει ένα έγκλημα, ξέρουμε ακριβώς πότε έγινε, ξέρουμε που ήταν. Τον πιάνουν, δεν λέει καν ότι δεν είμαι εγώ. Δικάζεται, γιατί έχει εκτελέσει τον Ταλαάτ Πασά, έναν από τους μεγάλους γενοκτόνους. Και το γερμανικό δικαστήριο τον αθωώνει. Μπορείτε να σκεφτείτε πόσο κοντά έγινε η πράξη του σε σχέση με την γενοκτονία. Γενικότερα αυτό λέγεται Νέμεσις.