Ο Ιππότης συνέχισε την αφήγησή του προσεγγίζοντας τα νησιά στην άκρη του κόσμου. Αυτά ήταν σπάνια αλλά τελείως αναγκαία για τη Χριστιανοσύνη κι αυτό εδώ κι αιώνες. Επεσήμανε μάλιστα στη βιβλιοθηκάριό του ότι ήταν έτσι η κατάσταση για το σύνολο των νησιών στη Μεσόγειο. Επρόκειτο για πέτρες διεσπαρμένες πάνω σε ένα γαλάζιο goban του οποίου ο εχθρός δεν είχε σταματήσει να θέλει να αρπάξει. Ωστόσο τα νησιά στην άκρη του κόσμου κρατούσαν γιατί αντιστέκονταν με γενναιότητα σε όλες τις βάρβαρες επιθέσεις που δέχονταν. Σε κάθε μία από αυτές οι Ιππότες αγωνίστηκαν χωρίς σταματημό για την ελευθερία των ανδρών και των γυναικών. Σε αυτό το σημείο σταμάτησε μια στιγμή για να περιγράψει το τέχνασμα του τελευταίου Ιππότη της Λέρου που έντυσε τις γυναίκες του νησιού με τις πανοπλίες των νεκρών στη μάχη Ιπποτών φίλων του και έτσι ξεγέλασε τους βάρβαρους που ήθελαν να κατακτήσουν το κάστρο του νησιού. Αυτό το κατόρθωμα έκανε μεγάλη εντύπωση στη βιβλιοθηκάριο γιατί δεν ήξερε τόσο καλά τα χαρακτηριστικά του εξοπλισμού των Ιπποτών έτσι θαύμασε ακόμα περισσότερο εκείνες τις γυναίκες που δεν είχαν διστάσει να ανέβουν στις επάλξεις κάτω από τις εντολές του τελευταίου Ιππότη. Αυτό το τέχνασμα έμοιαζε απίστευτο κι ωστόσο είχε σημαδέψει την ιστορία του κάστρου των Ιπποτών.
Υπήρχαν γενναίοι σε κάθε εποχή για να σώσουν τους ανθρώπους από τον ζυγό της βαρβαρότητας έτσι ακόμα κι αν αυτοί έμοιαζαν τόσο λίγοι για τη βιβλιοθηκάριο, ο Ιππότης της είχε επισημάνει ότι το ουσιαστικό ήταν ότι αυτοί ήταν σπάνιοι. Πράγματι, ήταν αυτή η σπανιότητα που πάντα αγωνιζόταν ενάντια στη βαρβαρότητα κι τίποτα άλλο. Η βιβλιοθηκάριος δεν έκανε παρά ελάχιστες ερωτήσεις. Ήταν σε σοκ από αυτές τις αποκαλύψεις και αν κι ήξερε ότι ο Δάσκαλός της ήταν ικανός να την εκπλήξει, ξαφνιάστηκε. Δεν είχε ποτέ συνειδητοποιήσει πριν την σημασία της πράξης των Ιπποτών στα δικά τους μέρη. Ήξερε εδώ και λίγο χρονικό διάστημα τον μύθο της γαλαζοαίματης βελανιδιάς αλλά η ιστορική επίπτωση σε αυτή τη γη που της ήταν τόσο οικεία της είχε ξεφύγει εντελώς. Στο τέλος σκούπισε τα δάκρυα της που είχε προσπαθήσει διακριτικά να κρύψει για να μην στενοχωρήσει το Δάσκαλό της. Ήταν δάκρυα χαράς. Ο Ιππότης την έβαλε στα βαθιά σε μία άλλη πραγματικότητα που ήταν πολύ βαθιά ριζωμένη στην ιστορία που όλες οι αφηγήσεις που την είχε ταξιδέψει κατά τη διάρκεια της ύπαρξης της ως λόγια. Υπήρχε ωστόσο μια θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στη γλώσσα και στη σκέψη. Δεν παρέλειψε σε αυτό το σημείο να συνδέσει αυτή την ιδέα με την μελέτη των μελετών του Δασκάλου της πάνω στο έργο του Noam Chomsky αλλά απέφυγε να το αναφέρει.