Μαθητής : Δάσκαλε, πώς βλέπετε τα ίχνη των θυμάτων;

Δάσκαλος: Μέσω των νεκρών.

Μαθητής : Τι εννοείτε, Δάσκαλε;

Δάσκαλος: Μιλώ για το έργο τους, τα βιβλία.

Μαθητής : Οι πηγές της ιστορίας.

Δάσκαλος: Δίχως πηγές, τα ίχνη εξαφανίζονται.

Μαθητής : Γι’ αυτό πρέπει να τις διαβάζουμε.

Δάσκαλος: Αν δεν το κάνεις, αποδέχεσαι την καταδίκη των θυμάτων.

Μαθητής : Πώς είναι δυνατόν;

Δάσκαλος: Σε μία γενοκτονία, ο θάνατος δεν είναι ο τελικός στόχος.

Μαθητής : Ποιος είναι τότε;

Δάσκαλος: Η λήθη.

Μαθητής : Η λήθη…

Δάσκαλος: Η λήθη πριν το θάνατο.

Μαθητής : Και τα βιβλία;

Δάσκαλος: Τα βιβλία είναι η αλήθεια.

Μαθητής : Παλεύουν ενάντια στη λήθη…

Δάσκαλος: Κι όχι μόνο.

Μαθητής : Τι άλλο μπορούν να κάνουν…

Δάσκαλος: Υπερβαίνουν το θάνατο.

Μαθητής : Ως έργα των ανθρώπων;

Δάσκαλος: Ως έργα που δημιουργούν τους ανθρώπους.

Μαθητής : Το έργο δημιουργεί το ον.

Δάσκαλος: Σωστά.

Μαθητής : Πρέπει να διαβάσω περισσότερα, αν θέλω να σας βοηθήσω για τις αναγνωρίσεις των γενοκτονιών.

Δάσκαλος: Όχι απαραίτητα περισσότερο.

Μαθητής : Μα τότε;

Δάσκαλος: Πρέπει να είσαι πιο επιλεκτικός.

Μαθητής : Γιατί;

Δάσκαλος: Δεν είναι άπειρο το πλήθος των βιβλίων που μπορείς να διαβάσεις.

Μαθητής : Η επιλογή δεν είναι κόστος;

Δάσκαλος: Από αυτό το κόστος πηγάζει η ελευθερία.