Το Καστελλόριζο δεν είναι μόνο ένα νησί. Οι κάτοικοι του δεν είναι ούτε άγνωστοι , ούτε αγνοούμενοι, όπως πιστεύουν μερικοί ειδικοί που είναι έτοιμοι να τους θυσιάσουν για να λύσουν με εύκολο τρόπο προβλήματα διαπραγματεύσεων. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα δεν λειτούργησε ποτέ με αυτόν τον τρόπο με τους δικούς της. Δεν είναι η Ελλάδα που θυσιάζει τους ανθρώπους της , αλλά αυτοί που συνειδητά θυσιάζονται γι’ αυτήν, διότι ξέρουν ότι είναι ο μοναδικός τρόπος που υπάρχει για να μην πεθάνει. Το Καστελλόριζο, αν είναι ακόμα ζωντανό, είναι μόνο και μόνο διότι οι άνθρωποί μας το κρατούν ζωντανό με την παρουσία τους. Πάντα δίναμε, δίνουμε και θα δίνουμε σημασία στους ανθρώπους μας, διότι είναι οι μόνοι ικανοί ν’ αντέξουν μέσα στον χρόνο την κυριαρχία του χώρου. Αν ο λαός έχει τόσο μεγάλη ιστορία, είναι επειδή ζει με την ιστορία λόγω του χρόνου. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να επικεντρωθούμε μόνο στο χώρο και στο νησί, αλλά περισσότερο ακόμα στους ανθρώπους. Κι αν μερικοί πιστεύουν ότι είναι για συναισθηματικούς λόγους και μόνο, λες κι αυτό να είναι αρνητικό, αρκεί να εξετάσουν τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης όσον αφορά στο θέμα της οικονομικής δραστηριότητας. Επιπλέον, αν εξετάσουμε το παράδειγμα των Θερμοπυλών δεν είναι η Ελλάδα που τις βοήθησε, αλλά αυτές που βοήθησαν την Ελλάδα λόγω των ανθρώπων που αντιστάθηκαν. Το Καστελλόριζο δεν είναι ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής είναι πρώτα από όλα ανθρώπινο. Αν δηλώνει παρουσία μέσα στο χρόνο δεν είναι τυχαίο και οφείλεται στους ανθρώπους που το πόνεσαν. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τα τερτίπια και τα διπλωματικά τεχνάσματα των γειτόνων, η ουσία είναι άλλη και δεν αφορά το Αιγαίο ή τη Μεσόγειο, πράγμα το οποίο λύνεται παρεμπιπτόντως με τις διεθνείς συμβάσεις και τις συνθήκες, αλλά ο ελληνισμός και το Ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το Καστελλόριζο με την ιστορία του ανήκει στο πρώτο και με τη δράση του ανήκει στο δεύτερο. Το Καστελλόριζο δεν είναι απλώς ένα σύμβολο, αλλά ένα σημείο αναφοράς της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της δικής μας.