Έτσι άρχισε μια νέα περίοδο της ύπαρξής μου. Μετά από αυτό το σκάνδαλο και τη σύγχυση που προκάλεσε μέχρι το βάθος της ψυχής μου, συνειδητοποίησα ότι τίποτα πια δεν θα ήταν όπως πριν. Πώς θα μπορούσα να κοιτάξω κατάματα τον Piotr Alexandrovitch χωρίς να αισθανθώ κατηγορούμενη ενός εγκλήματος που δεν είχα διαπράξει; Εάν μόνο δεν είχα μπει σε αυτήν την βιβλιοθήκη. Εάν μόνο δεν είχα αναζητήσει έναν οιωνό μέσα στο μυθιστόρημα του Walter Scott. Όχι, δεν μπορούσα να μετανιώνω για την είσοδό μου, καθώς αυτά τα βιβλία είχαν ανοίξει ένα ολόκληρο σύμπαν. Έμεινα μέσα στο δωμάτιό μου ανίκανη να κοιμηθώ, τόσο η καρδιά μου συνέχισε να χτυπά σαν τρελή. Δεν σταμάτησα να σκέφτομαι την Alexandra Mikaïlovna και το βλέμμα της το τόσο γεμάτο θλίψη. Ανησυχούσα για εκείνη. Έβλεπα ξανά την εικόνα της μητέρας μου στο κρεβάτι της, μόνης και απελπισμένης, να μην έχει το χρόνο για να ζήσει πραγματικά δίπλα στον πατέρα μου. Αισθανόμουν τη στιγμή που θα είχα μια νέα κρίση, τότε σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι μου και άρχισα να περπατάω πέρα δώθε σαν μια αρκούδα στο κλουβί. Αυτή η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Είχα δοκιμάσει τα πάντα, ωστόσο ένα συναίσθημα αδικίας με έπνιγε. Τότε ξαφνικά επανεξέτασα τη φράση του Ovrov, του γραμματέα του Piotr Alexandrovitch. Τι θα μπορούσε να θέλει από μένα; Ο χαιρετισμός του ήταν αξιοσέβαστος, για αυτό ήμουν σίγουρη. Τότε γιατί διέκρινα μια ασάφεια στο χαμόγελό του. Αυτή η κρυφή εντύπωση ήταν μόνο μια όψη του πνεύματος ή μια πραγματικότητα; Η ανάμνηση των δεινών της Alexandra Mikhaïlovna διέκοψε απότομα τις σκέψεις μου. Το αύριο δεν ήταν παρά μία άλλη ημέρα, ενώ αναρωτιόμουν εάν εκείνη θα περνούσε τη νύχτα…