Θέλαμε τη συνέχεια. Λες και μας είχε αφήσει μετέωρους μέσα στην αποστολή. Δεν ξέραμε πώς λειτουργεί το αδιανόητο. Δεν είχαμε διαβάσει το λεξικό του. Νομίζαμε ότι όλα ήταν θέμα εκπαίδευσης. Δεν ήταν όμως. Κι η διαφορά κάνει τη διαφορά. Πώς λειτουργούσε η ιστορία μέσα σε αυτό το πλαίσιο; Δεν υπήρχε κάτι το ανάλογο από τα διαγράμματα; Ή τουλάχιστον να μας έδειχναν τα μονοπάτια του Feynman… Μόνο που το πεντάγραμμο ήταν διαφορετικό. Δεν υπήρχε μελωδική γραμμή. Δεν ήταν τονική η μουσική. Αυτήν την εντύπωση είχαμε και μας θύμισε την αθανασία του Kundera. Κατ’ αναλογία βέβαια. Έτσι πιστεύαμε. Ποιος να φανταστεί ότι η δίκη είχε αρχίσει, πριν την κατηγορία, δίχως να γνωρίζουμε το καταδικαστέο έγκλημα. Προσπαθούσαμε να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας τις νοητικές, για να επινοήσουμε το αδιανόητο του δασκάλου. Μάταια όμως… Και το δάκρυ μας κύλησε… Δεν ήταν από λύπη… Απλώς μία ακατανόητη χαρά μας είχε πλημμυρίσει, δίχως να υπάρχει επίσημος λόγος. Το έργο γινόταν κι ήμασταν μέσα στο έργο. Εκείνη τη στιγμή νιώσαμε το κύμα του χρόνου. Μόνο μετά θα μπορούσαμε να διηγηθούμε τα γεγονότα που ζούσαμε και θα πεθαίναμε δίχως αυτά. Όμως εκείνη τη στιγμή μέσα στα αρχεία δεν είχαμε εικόνα. Κι ήταν από τα ωραία λάθη της ζωής μας.