Αγκυροβολημένο σε μια εποχή άλλη
με τις χορδές του μαντολίνου
στη Βενετία το κόκκινο
δεν παύει να  δραπετεύει
από φυλακές της κοινωνίας
που προσπαθεί μέσα στα μπουντρούμια
να διαγράφει ολόκληρη την ανθρωπότητα
για να ζει ελεύθερα
εις αναζήτησιν μιας ευτυχίας
που δικαιολογεί τα πάντα
με το πρόσχημα να είναι
διανεμημένη στη μάζα
κι εμείς προτιμούμε
να περπατούμε στην ελεύθερη πλατεία
κάτω από τα βυζαντινά άλογα
παρά ν’ ανήκουμε
στην κάστα της ευτυχίας.