Δύο μαντολίνα για ένα κονσέρτο
είναι ικανά να κατευνάσουν
το πνεύμα μας εκθαμβώνοντάς το
χάρη στη ζωγραφική
που είχαμε ξεχάσει
στις παλαιόθεν αναμνήσεις μας
ενός παρόντος που αποδέχεται τα πάντα.
Και τα δύο μαντολίνα
δεν σταματούν την επανάληψη
της ομορφιάς ενός Vivaldi
που δεν ήτανε μόνον
ο κοκκινομάλλης ζωγράφος
μα και ο δημιουργός
ενός κόσμου κατόπτρων
όπου το φως δεν δραπετεύει
παρά μόνον από αγάπη για τη ζωή.