«- Νομίζεις πως είμαι τρελός.
– Ξέρεις καλά πως ποτέ δε σκέφτομαι.
Είμαι πάρα πολύ έξυπνος γι’ αυτό.
– Ναι.  Εν κατακλείδι!  Μα δεν είμαι τρελός
κι ούτε ποτέ υπήρξα τόσο λογικός.
Απλώς, ένιωσα αίφνης
μια ανάγκη ανέφικτη.»

Τούτος ο πρώτος παράλογος διάλογος
δεν είναι παρά μια προετοιμασία,
μια μορφή μύησης
στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης
χάρη στο ανέφικτο
που δεν είναι πάντοτε προσωρινό
και στην ανάγκη να υπερβούμε
μια πρόοδο αμετάκλητη
που λαμβάνει υπ’ όψιν το παρελθόν
εμπαίζει, όμως, το παρόν
στην προσπάθειά της για το μέλλον.