Ο κόκκινος κόμπος στα μαλλιά
δεν αναδείκνυε μόνον
τη φτώχεια και την αθλιότητα
μα και την ομορφιά της ανάγκης
μέσα σ’ έναν κόσμο φτιαχτό
σχεδιασμένο σαν μπορδέλο
για μια τρισευτυχισμένη κοινωνία
ξαπλωμένη πάνω στην ένδοξη σαθρότητα
ενώ η ανθρωπότητα ολόκληρη
πέθαινε ανοιχτό στόμα
μέσα στο πιο φοβερό κρύο.
Κι έπρεπε να ζωγραφίζεις για το μέλλον
για να υπερβαίνεις όλ’ αυτά
δίχως ποτήρι αψέντι
δίχως ζωγραφική με λάδια
μόνο με το συναίσθημά σου.