«Είναι ωστόσο
μια παράξενη πόλη το Παρίσι,
όπου πρέπει να ζει κανείς εξοντωτικά,
κι όπου όταν δεν είσαι μισοπεθαμένος
δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εκεί!
Μόλις τελείωσα το Ο τρομερός Χρόνος του Victor Hugo.
Εδώ υπάρχει ελπίδα, μα …
τούτ’ η ελπίδα είναι τ’ αστέρια.»

Ο Ολλανδός δάσκαλος αγαπούσε και
τον δάσκαλο της γαλλικής γραμματείας
όχι για τη συγγραφή του
μα για την αναλαμπή ελπίδας
που ήταν ικανός να δώσει
παρά τον πόλεμο της Ισπανίας,
τον εκτοπισμό και τον θρύλο.
Ο άθλιος της ζωγραφικής
δεν μπορούσε παρά να σέβεται
εκείνον που είχε σκύψει
μπροστά στη μοίρα των φτωχότερων
για ν’ αναδείξει το μεγαλείο τους,
με το παράδειγμα του έργου του
με τους ανθρακωρύχους και τους αγρότες.