– Εσύ τουλάχιστον θα με θυμάσαι.
– Δεν μπορώ να σε ξεχάσω.
– Οι άλλοι θα μπορέσουν πάντως.
– Η μνήμη ζει και μέσα στη λήθη.
– Η δική σου …
– Θυμάμαι το τελευταίο σου τηλεφώνημα…
– Σ’ είχα ονειρευτεί κι ήθελα να σου μιλήσω.
– Καλά έκανες που με πήρες.
– Ήταν ζεστή η φωνή σου και το χάρηκα …
– Κι εγώ!
– Αλήθεια;
– Εκείνη τη στιγμή μού ήρθαν οι ομορφότερες στιγμές από τη Θράκη.
– Θα ήθελες να μου πεις μερικές;
– Στη σειρά;
– Όχι, όχι, πες τες σαν να τις θυμάμαι εγώ.
– Καλώς.
– Πες μου λοιπόν …
– Θυμάμαι όταν τρέχαμε για το αεροδρόμιο…
– Για να δούμε την προσγείωση
– Ναι, ναι …
– Με τα δύο αυτοκίνητα…
– Ήταν όλη η ομάδα…
– Θυμάμαι όταν κάναμε πρόβα…
– Τις πέντε κινήσεις για μια σιωπή…
– Στο αεροδρόμιο…
– Ήσουν ωραίος στο ρόλο του Ιωάννη.
– Η Άννα με βοήθησε πολύ.
– Ένα ζευγάρι φίλων… Και με το τραπέζι…
– Πω, πω, τι ήταν αυτό! Μας πέθανες!
– Ήταν όμως όμορφο όλα τ’ αγόρια μαζί …
– Ο καθένας σήκωνε για τους άλλους.
– Και στο τέλος ήσουν μόνος, με το τραπέζι σαν τον Άτλαντα. Σε κοίταζαν ο Φώτης, ο Κώστας, ο Δημήτρης.
– Ωραίο δώρο αυτή η σκηνή.
– Και μέσα στο μάθημα…
– Το ειδικό;
– Της ιστορίας και φιλοσοφίας των μαθηματικών.
– Σαν να ήμασταν Ινδία …
– Είχες κάνει μια πανέμορφη εργασία …
– Για τον Ramanujan!
– Κι όχι μόνο!
– Δηλαδή;
– Θυμάσαι που είχες βρει και ερευνητικό υλικό;
– Ναι, βέβαια αλλά χρησίμευσε σε κάτι;
– Ξέρεις, πριν μερικές μέρες σπάσαμε ένα παγκόσμιο ρεκόρ στη θεωρία των αριθμών…
– Αν ήξερες πόσο χαίρομαι!
– Και πού να δεις ακόμα.
– Τι άλλο θα δω;
– Βρήκαμε μια νέα λύση που αφορά τη συνάρτηση του Ramanujan!
– Η συνέχεια της εργασίας.
– Και κάτι άλλο να θυμάσαι … Αυτή η Ανακάλυψη είναι αφιερωμένη σ’ έναν άλλο δάσκαλο, τον Jean-Pierre Serre.
– Aπό τον Bourbaki;
– Σωστά. Το όνομά του είναι διπλό. Και στα ελληνικά σημαίνει Ιωάννης-Πέτρος.
– Ο ρόλος μας και η ζωή μου.
– Για να μη νομίζεις ότι …
– Ναι, ναι, ξέρω.
– Θυμάμαι και τη σελίδα που μου έδωσες στο τέλος του μαθήματος. Έγραφες και πάλι για τον Ramanujan …
– Δεν θυμάμαι πια τι έλεγα, αλλά ήταν σημαντικό για μένα.
– Τη έχω ακόμη τη σελίδα σου.
– Αχ, δάσκαλε κάτι τέτοια κάνεις και …
– Δεν είχες γράψει ότι ήταν μόνο για μένα. Επέτρεψες και στους άλλους να σε διαβάσουν μια μέρα για να θυμούνται.
– Είχες δίκιο. Νομίζω πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή.
– Θα τη βάλω μαζί με τη συζήτησή μας.
– Στο Opus;
– Έτσι θα είσαι με τους δικούς μας.
– Δεν μίλησες για το Μουσείο Καραθεοδωρή;
– Αυτή δεν είναι μόνο ανάμνηση, είναι μνήμη Μέλλοντος.