Αγαπούσες τόσο πολύ τα λουλούδια

που έβλεπες την ψυχή τους

μέσα από τη ζωγραφική σου.

Δεν ήταν πια φυτά

μα γυναίκες καταπονημένες

από την ομορφιά της φύσης.

Βρίσκονταν εδώ μπροστά σου,

λάγνες μα ανυπόμονες.

Κόκκινα και λευκά τα γαρύφαλλα

θαύμαζαν το νέο Χριστό

που δεν τολμούσε να μιλήσει εκ νέου

μπροστά στη θάλασσα του μοιρολογιού της ώχρας.