Γ: Θυμάσαι την κοτόσουπα;
Α: Την αυγοκομμένη;
Γ: Της Ανάστασης.
Α: Πώς να την ξεχάσω; Ήταν τόσο νόστιμη.
Γ: Σκέφτηκα να ξανακάνω.
Α: Πότε;
Γ: Όποτε το θελήσεις.
Α: Ωραία.
Γ: Λοιπόν;
Α: Θα το κάνουμε μαζί;
Γ: Αν θέλεις;
Α: Αν θέλω… Και βέβαια το θέλω.
Γ: Πρόσεχε!
Α: Τι πράγμα;
Γ: Τις παρεξηγήσεις…
Α: Μα μιλούσα μόνο για την κοτόσουπα…
Γ: Τα ξέρω τα κόλπα σου!
Α: Ποια κόλπα;
Γ: Τα ερωτικά.
Α: Ποτέ δεν εξέτασα μία κοτόσουπα ερωτικά.
Γ: Και μία κότα;
Α: Άλλο κότα!
Γ: Είσαι εσύ μία αλεπού!
Α: Κοίτα πώς καταντήσαμε: από την κοτόσουπα της Ανάστασης στη σταύρωση της αλεπούς.
Γ: Μην προσπαθείς να μπερδέψεις τα πράγματα με τα φιλοσοφικά σου.
Α: Μα η φιλοσοφία θέτει ερωτήματα, ανοίγει δρόμους.
Γ: Κι ένας θεός ξέρει πού πάνε.
Α: Η πορεία δεν είναι ήδη στόχος;
Γ: Αυτό εξηγεί κι άλλα…
Α: Δηλαδή;
Γ: Δεν μπορώ να σου πω τώρα…
Α: Πότε τότε;
Γ: Το βράδυ πιο αργά.
Α: Ενδιαφέρον!
Γ: Εσύ το βιολί σου…
Α: Μ’ αρέσει το βιολί, πώς να το κάνουμε;
Γ: Αναρωτιέμαι τώρα που το λες!
Α: Σ’ έπιασα!
Γ: Καλά, καλά… Λοιπόν; Χρόνος. Εντάξει για την κοτόσουπα;
Α: Βέβαια. Θέλω και πιπέρι…
Γ: Πιπέρι στη γλώσσα θέλεις.
Α: Δεν είναι αρκετά πικάντικη;
Γ: Τη γλώσσα σού έδωσαν ελληνική… Ξέρω…
Α: Τίποτα δεν μπορώ να σου κρύψω.
Γ: Γιατί προσπάθησες;
Α:Όχι.
Γ: Είσαι σίγουρος;
Α: Στάσου να το σκεφτώ.
Γ: Είδες!
Α: Τι γλυκιά που είσαι!