Οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης στις υποθέσεις Μάλτας – Λιβύης (1982) και Τυνησίας – Λιβύης (1985) όσον αφορά στο θέμα της υφαλοκρηπίδας είναι αρνητικές για τους νησιωτικούς χώρους. Και το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης λειτουργεί με δεδικασμένα κατά συνέπεια ξέρουμε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένουμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Επίσης το Καστελλόριζο πρέπει να έχει το 100% της επήρειάς του όσον αφορά στην ΑΟΖ για να υπάρχει ζώνη επαφής 48,6 km μεταξύ των ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδας. Θα ήταν καλό λοιπόν να μην ακούμε συμβουλές από άτομα που ήταν φανατικά υπέρ του Σχεδίου Ανάν το 2004, διότι ξέρουμε ότι κατέληξαν να αποδεχθούν μετά από χρόνια ότι η στάση τους ήταν λανθασμένη. Ούτε να ασχοληθούμε με άλλα που δεν κατάφεραν να τελειώσουν τη συμφωνία με την Αλβανία το 2009. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τελικά ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας και κατά συνέπεια δεν αναγνωρίζει την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης για την επίλυση προβλημάτων υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ ούτε βέβαια έχει υπογράψει συναινετικά για να πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης και να δεχθεί την τελεσίδικη απόφασή του. Κατά συνέπεια αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τελειώσουμε το θέμα των οριοθετήσεων με Κύπρο και Αίγυπτο στο πλαίσιο της τριμερούς, με την Ιταλία στο Ιόνιο και να περάσουμε επιτέλους στο στάδιο της Ανακήρυξης της Ελληνικής ΑΟΖ.