Μαθήτρια: Δάσκαλε, είναι δυνατόν στον δείπνο να μην ήταν γυναίκες;

Δάσκαλος: Όχι.

Μαθήτρια: Αφού ξέρουμε ότι δεν έκανε ποτέ διάκριση ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες.

Δάσκαλος: Σωστά!

Μαθήτρια: Έτσι γράφτηκε η ιστορία για να μην έχουν δικαίωμα οι γυναίκες να λειτουργήσουν.

Δάσκαλος: Και για να κερδίσει ο Πέτρος κι όχι η Μαγδαληνή.

Μαθήτρια: Για τότε το καταλαβαίνω λόγω κοινωνίας, μα τώρα;

Δάσκαλος: Ήδη τότε ήταν ενάντια στη θέλησή του. Δεν άλλαξε τώρα.

Μαθήτρια: Και η εξέλιξη;

Δάσκαλος: Την καθυστερούν οι δογματικοί. Άλλο δόγμα, άλλο σεβασμός του ιερού.

Μαθήτρια: Το βλέπω, αλλά τι κάνουμε;

Δάσκαλος: Κάνουμε τη διαφορά. Άλλο το πρέπει κι άλλο το πρέπον.

Μαθήτρια: Άλλο θρησκεία κι άλλο πίστη.

Δάσκαλος: Η παράδοση μπορεί να καταπατά τις γυναίκες για λόγους κοινωνικούς, η πίστη δεν έχει αυτό το πρόβλημα.

Μαθήτρια: Κι όταν μας λένε να κάνουμε τον Σταυρό μας, αλλά να μην το φιλάμε επειδή έχουμε περίοδο;

Δάσκαλος: Αν κάνεις μόνο τον Σταυρό χωρίς να τον φιλάς, δεν κοινωνείς με τον Εσταυρωμένο. Ο Σταυρός χωρίς Εσταυρωμένο είναι απλώς εργαλείο για τα βασανιστήρια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το σύμβολο έχει νόημα μόνο μ’ αυτόν που του το δίνει.

Μαθήτρια: Τώρα το βλέπω καλύτερα.

Δάσκαλος: Ακόμα κι οι σκιές δεν κρύβουν το φως. Απλώς δείχνουν έμμεσα την ύπαρξή του.

Μαθήτρια: Πρέπει να βλέπουμε πίσω από τις σκιές.

Δάσκαλος: Εκεί βρίσκεται το φως.

Μαθήτρια: Σημασία έχει να κοινωνούμε.

Δάσκαλος: Και δεν υπάρχουν εμπόδια σ’ αυτό. Ο σεβασμός προς την προσφορά δεν είναι εντολή, αλλά επιλογή. Η ουσία είναι να κοινωνούμε.

Μαθήτρια: Αυτό νιώθω.

Δάσκαλος: Η αγάπη της Ανθρωπότητας αγγίζει τους πάντες.