Αν και το κυπριακό δεν παίρνει διακοπές, από το 1974 ο Αύγουστος παραμένει ο μήνας της νέκρας όσον αφορά στις εθνικές μας διαπραγματεύσεις τουλάχιστον για το βλέμμα του απλού πολίτη. Ενώ τον Αύγουστο, οι αγνοούμενοι δεν είναι λιγότερο αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι δεν είναι λιγότερο εγκλωβισμένοι και οι πρόσφυγες λιγότερο πρόσφυγες. Ακόμα και το δεν ξεχνώ δεν έχει το ίδιο νόημα αυτόν τον μήνα. Κατά κάποιο τρόπο, η ύπαρξή του μας ενοχλεί διότι δεν ακολουθεί τα συμβατικά κοινωνικά δεδομένα.

Αν όμως κοιτάξουμε πιο προσεχτικά το θέμα της ημερομηνίας από στρατηγικής πλευράς, συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι τυχαίο το καλοκαίρι ως εποχή της εισβολής. Για μια οργανωμένη επίθεση η μη ύπαρξη δομής ετοιμότητας του αντίπαλου είναι ένας θετικός παράγοντας. Διότι έχει χρονικές επιπτώσεις κάποιος που δεν είναι προετοιμασμένος δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί γρήγορα και αποτελεσματικά όταν δέχεται μια ξαφνική επίθεση. Αν δεν έχει λάβει μέτρα πριν την επίθεση, είναι θεωρητικά καταδικασμένος. Η έλλειψη δυναμικής επικοινωνίας για λόγους διακοπών είναι ένα γνωστό φαινόμενο για τα στρατηγικά επιτελεία. Βλέπουμε τελικά ότι όχι μόνο το καλοκαίρι συνδυάζεται με την αδράνειά μας αλλά και με την εισβολή. Και αυτό είναι ένα από τα επιχειρήματα υπέρ του επαγγελματισμού του στρατού. Όμως το τωρινά θέμα είναι το γυμνάσιο στο Ριζοκάρπασο.

Κάθε μέρα που περνά μας βάζει όλο και πιο κοντά από την αποφασιστική ημερομηνία. Αρχές Σεπτεμβρίου θα ξέρουμε πόσο άξιζε ο αγώνας μας. Τα παιδιά και οι γονείς τους στο Ριζοκάρπασο δεν περιμένουν μόνο τις επισκέψεις μας. Θέλουν κι ένα γυμνάσιο. Τώρα που υπάρχει μια ομάδα καθηγητών που είναι έτοιμοι να διδάξουν σ’ αυτό το συμβολικό γυμνάσιο πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να υλοποιήσουμε αυτήν την προσπάθεια. Διότι ο αγώνας δεν έληξε. Ζούμε τις τελευταίες κρίσιμες μέρες άσχετα αν ανήκουν στον αγνοούμενο μήνα. Όσον αφορά στη διοργάνωση των μαθημάτων υπάρχει ένας συντονισμός άσχετα αν μερικά εμπόδια παραμένουν. Τέτοια εμπόδια γραφειοκρατικά και νομοθετικά θα υπάρχουν πάντα. Όμως δεν αφορούν τα παιδιά στο Ριζοκάρπασο. Μπορεί να υπάρχει μαχητικότητα πρέπει όμως να υπάρχει και αποτελεσματικότητα. Αυτή βέβαια θα έρθει σε σύγκρουση με τα πολιτικά δεδομένα της σταθερότητας. Όμως αυτή έχει το δυναμικό ρόλο στη νέα σκηνοθεσία. Εφόσον λοιπόν θα υπάρξει πρέπει να εξετάσουμε και το πολιτικό κόστος.

Όλοι όσοι απλώς λένε ότι είναι καλό να λειτουργήσει το γυμνάσιο χωρίς όμως να συμμετέχουν ενεργά σ’ αυτή την προσπάθεια θα αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις της αδράνειάς τους. Δε θα μπορέσουν να δικαιολογηθούν με το ημερολόγιο. Όλοι ξέρουμε πόσο συμβολικός είναι ο Σεπτέμβρης για το γυμνάσιο στο Ριζοκάρπασο άρα όλοι ξέρουμε πόσο αποτελεσματικός πρέπει να είναι αυτός ο μήνας. Και αυτό ισχύει και από τις δύο πλευρές του οδοφράγματος. Όσοι βοηθήσουν πρακτικά στην υλοποίηση θα ωφεληθούν. Είναι λοιπόν σημαντικό να μην αφήσουμε να πάνε χαμένες οι πρωτοβουλίες μας και να χρησιμοποιηθούν εκ των υστέρων από το κατοχικό καθεστώς. Ο κίνδυνος ο πραγματικός δεν είναι πια αν θα υπάρξει ή όχι το γυμνάσιο στο Ριζοκάρπασο μα αν η συμβατική αδράνεια των ειδικών οδηγήσει στην εκμετάλλευση της κατάστασης από τον κατοχικό ηγέτη. Αυτός ο Αύγουστος δεν πρέπει να γίνει ένας νέος αγνοούμενος για μας ούτε να εγκλωβιστεί μες στα πλαίσια της στρατηγικής της σιωπής. Αντιθέτως πρέπει με την ύπαρξή του να δείξει την αξία της στρατηγικής μας πολιτικής.