16284 - Οι Δάσκαλοι είναι τα στηρίγματα της Ανθρωπότητας

Ν. Λυγερός

Πολύ συχνά μπερδευόμαστε και νομίζουμε ότι αυτά που έχουμε και είναι αδιάλλακτα, είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν. Και κάπου-κάπου, έρχονται στη ζωή μας Γέροντες όπως ο Γέροντας. Γιατί όταν έχουμε μεγάλα προβλήματα, όταν έχουμε έναν δικό μας που είναι στα όρια να πεθάνει, αληθινά προβλήματα, που εδώ αν θέλετε τρώμε μια σφαλιάρα από τη ζωή, ενώ τα έχουμε όλα δεδομένα, μετά έρχεται η ζωή και σας ισοπεδώνει, γιατί σου λέει δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο. Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά πηγαίνουμε στο Γέροντα. Όταν δεν έχουμε πια τίποτε άλλο. Και θέλω να στεφτείτε το εξής: Οι γιατροί συνήθως βλέπουν τους ανθρώπους ως ασθενείς, γιατί όταν πηγαίνουν καλά οι άνθρωποι δεν πάνε να δουν το γιατρό, για να του πουν είμαι καλά. Άρα έρχονται στο γιατρό μόνο όταν είναι χάλια. Έχετε σκεφτεί ποτέ, πότε έρχονται οι άνθρωπο σε Γέροντα; Εδώ θα δείτε το εξής: Είναι ότι σιγά-σιγά, αν είστε μαθητής του Γέροντα, θα έρθετε και όταν δεν έχετε κανένα πρόβλημα, απλώς θέλετε να του μιλήσετε και εκεί θα καταλάβει ότι δεν σας προβληματίζει κάτι, απλώς ήρθατε να δείτε τον Δάσκαλο. Τίποτε άλλο. Και αυτή η επαφή επαρκεί για να προετοιμάσει τη συνέχεια, χωρίς να προέρχεται από μια βίαιη ανάγκη του τύπου «εγώ είμαι χάλια, πρέπει κάποιος να με βοηθήσει». Άμα το σκεφτείτε ότι ο γνήσιος μαθητής βλέπει τον Δάσκαλό του όταν δεν έχει αυτή την ανάγκη, είναι επειδή έχει αρχίσει να υπηρετεί την Ανθρωπότητα. Άρα άμα σκεφτείτε ότι γενικότερα αυτοί οι Γέροντες, αυτοί οι Δάσκαλοι είναι τα στηρίγματα της Ανθρωπότητας, εμείς πηγαίνουμε και κολλάμε δίπλα. Θέλω να έχετε αυτήν την εικόνα. Έχετε πάει ποτέ στην Αγιά Σοφιά; Να πάτε. Είναι καλό για ραντεβού. Όσοι έχουν πάει, να αναρωτηθείτε, αν αγγίζετε ή όχι τους τοίχους. Άρα φανταστείτε ότι στην Αγιά Σοφιά, όλοι οι τοίχοι που βλέπετε είναι σαν να είναι Γέροντες. Πηγαίνετε και δεν έχετε τίποτα να δείτε το ιδιαίτερο, αλλά μόνο και μόνο που κρατάνε εδώ και τόσους αιώνες αυτή την ιστορία της Χριστιανοσύνης, το να πάτε είναι ότι συμμετέχετε κι εσείς. Αυτή η συμμετοχή είναι που σιγά-σιγά αλλάζει τα πράγματα. Γι’ αυτό έχουμε αυτές τις δύο εκφράσεις που είναι διαφορετικές, άλλο η διδασκαλία και άλλο η Διδαχή.