Στάλα στάλα
μετά τη βροχή
η βελανιδιά
σου έδειχνε
τη χαρά της
γιατί πρώτη φορά
ήσουν τόσο κοντά
που ένιωθε
την αναπνοή σου
πάνω στο κορμό της
πάντα τεντωμένος
προς τον ουρανό
έτσι τόλμησες
ν’ αγγίξεις
την ουσία της
μέσα από την οποία
μιλούσε ο Χρόνος
και μπόρεσες
με βραδύτητα
να νιώσεις
την υφή
και τη γεύση
της μεταχαράς
που αρχίζει
μετά το τέλος
της ανάγκης.