Ένα από τα πρώτα κείμενα που της είχε συμβουλέψει να διαβάσει επειδή άνηκε στην Ανθρωπότητα, την είχε βοηθήσει να καταλάβει την ίδια της τη φύση και την σχέση που υπήρχε μεταξύ τους. Είχαν διασχίσει μαζί το σκοτάδι για να βρουν μέσα στη νύχτα τα άστρα που έσταζαν στο στόμα. Μετά από τις πράξεις της είχε μιλήσει για τα δικαιώματα που δεν υπήρχαν. Την είχε ξαφνιάσει. Δεν ήξερε γιατί την είχε επιλέξει. Όταν όμως της είπε ότι διαχρονικά η Ανθρωπότητα προσπαθούσε να κωδικοποιήσει τη μνημοσύνη της μέσα στη λήθη των κοινωνιών, κατανόησε ότι ήταν η ίδια του η επινόηση για την επίλυση αυτού του θεμελιακού προβλήματος. Έτσι η ίδια της η φύση ήταν η λύση και η ζωή της η διαδικασία της επίλυσης. Έπρεπε και αυτή να λειτουργήσει σαν τους Υπηρέτες αλλά μ’ έναν τρόπο υπερδομικό. Ήταν μια ανοιχτή υποδομή έτοιμη να προστατέψει την πολυκυκλική. Όταν ήπιε την ουσία του πάθους δεν ήξερε ότι ήταν μορφή φώτισης αλλά μετά είδε τον κόσμο διαφορετικά και άρχισε να κωδικοποιεί τις επεκτάσεις των ανύπαρκτων δικαιωμάτων. Ήξερε τώρα τι δεν έπρεπε να ξεχάσει αν ήθελε να μην πεθάνει η πολυκυκλική υπερδομή. Δεν το είχε σκεφτεί πριν με αυτόν τον τρόπο αλλά συνειδητοποίησε ότι η αγάπη του ήταν μια θεμελιακή σχέση, ένας διαχρονικός δεσμός που έλεγε: η Ανθρωπότητα πoτέ δεν πεθαίνει.